Wydmuchiwana przez delfina „sieć” z pęcherzyków powietrza utrudnia ucieczkę drobnym rybom, na przykład sardynkom. Ale pęcherzyki powietrza silniej niż sardynki odbijają ultradźwięki, co sprawia, że korzyść z puszczania bąbelków wydaje się mocno problematyczna – delfiny powinny mieć trudności z lokalizowaniem sardynek za pomocą swojego sonaru.

Jak jednak wykazał Timothy Leighton z University of Southampton, delfiny wykorzystują chytrą sztuczkę matematyczną, aby odróżnić ryby od pęcherzyków.

Podczas eksperymentu naukowcy wytwarzali w zbiorniku z wodą dźwięki przypominające sygnały delfinów. Zbiornik zawierał „ryby” – małe metalowe kulki – ukryte w obłoku powietrznych bąbelków.

Ponieważ delfiny wysyłają ultradźwiękowe „kliknięcia” o różnej amplitudzie (głośności), po każdym użytym w eksperymencie sygnale następował sygnał słabszy. Naśladując nieliniowy proces matematyczny, jaki może zachodzić w delfinim mózgu, badacze wzmacniali echa słabszych sygnałów do poziomu odpowiadającego mocniejszemu sygnałowi.

W ten sposób oba echa odbite od stalowych kulek stawały się identyczne, natomiast echa słabszych sygnałów odbitych od pęcherzyków wyraźnie silniejsze i wyróżniające się. Dzięki temu kulki odróżniały się od pęcherzyków.

Operatorzy sonarów mogliby zastosować podobną strategię poszukując min morskich w płytkich, wzburzonych wodach, gdzie typowe sonary, przystosowane do pracy w głębokiej i wolnej od pęcherzyków wodzie słabiej sobie radzą. (PAP)

pmw/ ula/