Koncentruje się na niezwykłym instynkcie królowej, pozwalającym przetrwać zawieruchy finansowe oraz intelekcie, który popychał ją do rozwoju i pozwolił utrzymać się na szczycie. Susan Ronald podkreśla, że z entuzjazmem podchodzi do wszelkich źródeł i przed rozpoczęciem badań przegląda oryginalne rękopisy, aby lepiej poznać osoby, o których będzie pisać.

"W przypadku Elżbiety obdarzono mnie bogactwem materiału. Awanturnicy szlacheckiego pochodzenia jak sir Francis Walsingham, Robert Dudley, sir Walter Raleigh oraz Francis Drake okazali się bogatym źródłem wiedzy, z którego mogłam czerpać" – opowiada autorka.

Susan Ronald przyznaje, że od najmłodszych lat była zafascynowana postacią Elżbiety Tudor (1533–1603). Nie jej domniemanymi romansami, lecz sposobem w jaki ta kobieta żelazną ręką rządziła w epoce całkowicie zdominowanej przez mężczyzn. Była pierwszą kobietą na tronie Anglii sprawującą władzę wedle własnych zasad. Dzięki przebiegłości, inteligencji, lojalności, urokowi, niesympatycznemu charakterowi, aurze niezwykłego bogactwa, a także dzięki skąpstwu zdominowała wszystkie rankingi.

Znana była z dawania "odpowiedzi bez odpowiedzi" i wyczerpywania przeciwników swoimi retorycznymi argumentami.

Miłością jej życia był Robert Dudley, hrabia Leicester i nie jest istotne, czy miłość ta została skonsumowana. Królowa postrzegała siebie jako dziewicę poślubioną krajowi, zdecydowaną utrzymać Anglię niezależną od obcych książąt, bez względu na okoliczności

W ciągu czterdziestu czterech lat panowania przeżyła ponad dwadzieścia prób zamachów. W momencie koronowania dwudziestopięcioletniej Elżbiety trudno było mówić, że Anglia jest potęgą.

Na początku panowania Elżbiety wszystkie sprawy zagraniczne dotyczyły finansów lub obronności. Rok przed koronacją Elżbiety, Anglia utraciła na rzecz Francuzów Calais. Tym samym centrum finansowo-eksportowym została Antwerpnia. Z czasem jednak, kiedy pozycja Antwerpii stawała się niepewna, Anglia musiał szukać innego miejsca do prowadzenia handlu zagranicznego lub całkowicie go zaprzestać. Podjęto nieudaną próbę utworzenia z Rosją handlowego porozumienia. Anglicy mieli nadzieję na odkrycie północnej drogi do Chin i nawiązania handlu z Dalekim Wschodem. Potem zaczęto szukać dróg, do których nie zgłaszały pretensji królestwa Portugalii i Hiszpanii.

"Kiedy te potęgi przeciwstawiły się piractwu Anglii, postrzeganemu przez samych Anglików jako działania handlowe, nastąpił wiek angielskiej dominacji na morzach, który zapoczątkował wyprawy kupców i szlacheckich awanturników na szeroką skalę" – mówi autorka.

Głównym tematem książki jest związek Elżbiety z tą specyficzną grupą mężczyzn oraz ich wspólna działalność na rzecz, jak wierzono, "wspólnego dobra – wzbogacenia własnego oraz Anglii" – dodaje.

Już w pierwszym roku panowania młodej królowej udało się osiągnąć pokój w kraju, a Francuzi próbujący najechać Anglię zostali przegnani ze Szkocji. To dzięki kupcom udało się zebrać pieniądze na ochronę królestwa i żołd.

Podstawy imperium brytyjskiego opierały się na przemyślanej strategii, przez co piractwo zmieniło królestwo ze zubożałego kraju, leżącego na skraju Europy, w wielkie imperium obejmujące swoim zasięgiem dwie piąte świata. Jak mówi Susan Ronald, gdyby Filip II Hiszpański zezwolił Anglii na wolny handel w swoich koloniach w Ameryce i poza nimi, możliwe jest, że imperium brytyjskie miałoby całkowicie inną postać. Za wszystkim stała zaś Elżbieta I, królowa piratów. ESZ

PAP - Nauka w Polsce

agt/