Główna autorka badania Rebecca Chamberlain z KU Leuven w Belgii - jak opowiada - chciała sprawdzić, czy artyści faktycznie inaczej widzą świat. "Wydaje się, że ludzie, którzy lepiej rysują, mają faktycznie lepiej rozwinięte struktury w tych częściach mózgu, które kontrolują precyzyjne ruchy mięśni oraz coś, co nazywamy pamięcią ruchową" - tłumaczy.

Aby to sprawdzić, badacze obserwowali pracę mózgów u 21 studentów sztuk plastycznych, a wyniki porównali z analogicznymi obserwacjami u 23 osób nie mających nic wspólnego ze sztuką. W badaniu wykorzystali metodę obrazowania mózgu VBM, która daje możliwość pomiaru różnych części mózgu i ich porównywania.

Badani artyści mieli stosunkowo więcej szarej materii w części mózgu zwanej przedklinkiem, leżącej w obrębie płata ciemieniowego. "Ten region jest zaangażowany w wiele funkcji, m.in. w czynności, które mogą mieć związek z twórczością, jak np. zdolność do przetwarzania obrazów w mózgu i manipulowania nimi, łączenia i dekonstrukcji" - tłumaczyła dr Chamberlain w rozmowie z BBC.

Uczestnicy badania rozwiązywali też zadania wymagające rysowania. W tym czasie naukowcy sprawdzali związek, jaki istnieje pomiędzy jakością wyniku a szarą i białą materią. Okazało się, że osoby wypadające lepiej z rysunku miały też więcej szarej i białej materii w móżdżku i w tej części kory mózgowej, która pomaga w kontroli ruchu. Oba te regiony mają udział m.in. w kontroli ruchów precyzyjnych.

Z innych badań osób twórczych (np. muzyków) wynika, że przetwarzanie bodźców w tych regionach zachodzi sprawniej niż u "zwykłych" ludzi - przypomina dr Chamberlain. Mózg jest nieprawdopodobnie plastyczny, jeśli chodzi o reakcję na trening - zaznacza badacz. "Mogą też występować bardzo duże różnice indywidualne, które dopiero zaczynamy poznawać" - dodaje.

Wyniki badania pozwalają podejrzewać, że talent artystyczny może być wrodzony, ale oprócz niego liczy się też ćwiczenie oraz wpływ środowiska - zaznaczają autorzy publikacji. Jak w wielu innych dziedzinach trudno jest określić dokładną granicę pomiędzy tym, co artysta zawdzięcza genom, a co - środowisku - dodają. "Trudno jest dokładnie odróżnić, jaka część artystycznego talentu jest wrodzona, a jaka jest efektem treningu" - podkreśla inny z autorów publikacji, Chris McManus z University College London. (PAP)

zan/ mrt/