Źródła historyczne podają, że przepisy dotyczące zbioru wodorostów na Islandii, Bretanii i Irlandii sięgają X wieku, a Pliniusz wymienia listownicę jako środek przeciw szkorbutowi dla marynarzy. Jednak dowody archeologiczne związane z wykorzystaniem wodorostów w Europie są rejestrowane rzadko i prawie zawsze dotyczą wykorzystywania tych roślin do celów nie związanych z jedzeniem.

Tymczasem na łamach „Nature Communications” naukowcy twierdzą, że znaleźli bezsprzeczne dowody archeologiczne na to, że wodorosty i inne rośliny słodkowodne były spożywane w mezolicie i neolicie – czasie, kiedy powszechne stało się rolnictwo. Udało się tego dowieść dzięki szczegółowym badaniom kamienia nazębnego pobranego ze szczątków 74 osób. Pochodziły one z 28 stanowisk archeologicznych w całej Europie – od północnej Szkocji po południową Hiszpanię.

Na badanych zębach przetrwały biomolekularne ślady spożycia czerwonych, zielonych lub brązowych wodorostów lub słodkowodnych roślin.

„Wartości odżywcze wodorostów były dobrze rozpoznane w Europie. Dowody biomolekularne z tego obszaru są o 3 tys. lat starsze od dowodów historycznych wskazujących za spożycie wodorostów na Dalekim Wschodzie” – powiedział dr Stephen Buckley z Wydziału Archeologii Uniwersytetu w Yorku (Wielka Brytania).

Na świecie występuje około 10 000 różnych gatunków wodorostów, jednak obecnie spożywa się tylko 145 gatunków, głównie w Azji.

„To bardzo ekscytujące móc ostatecznie wykazać, że wodorosty i inne lokalne rośliny słodkowodne były spożywane przez długi okres w Europie. Dziś wodorosty i słodkowodne rośliny wodne są praktycznie nieobecne w tradycyjnej, zachodniej diecie” – powiedziała prof. Karen Hardy, archeolożka z Uniwersytetu w Glasgow, współautorka artykułu. I dodała: „Nasze badanie podkreśla również potencjał ponownego odkrycia alternatywnych, lokalnych, zrównoważonych zasobów żywności”.(PAP)

Autorka: Urszula Kaczorowska

uka/ agt/