Badacze z Universitat Jaume I of Castellón przeanalizowali wyniki badań nad dopaminą przeprowadzonych w ciągu ostatnich lat i stwierdzili, że uzyskano już wystarczająco dużo dowodów, aby uznać, że ten neuroprzekaźnik nie odpowiada za dostarczanie organizmowi uczucia przyjemności czy nagrody – jak niegdyś sądzono, lecz wyzwala chęć do podjęcia aktywności ukierunkowanej na osiągnięcie czegoś dobrego lub uniknięcie czegoś złego.

„Dotychczas uważano, że dopamina reguluje przyjemność oraz układ nagrody i jest uwalniania, gdy uzyskujemy coś dającego nam satysfakcję, ale w rzeczywistości najnowsze dowody naukowe wskazują na to, że ten neurotransmiter zaczyna działać już wcześniej i właściwie zachęca nas do aktywności” – mówi Mercè Correa.

Dopamina może być uwolniona zarówno w obliczu przyjemnych doznań, jaki w sytuacji stresu, bólu, czy straty.

Ponadto ludzie różnią się między sobą poziomem tego neuroprzekaźnika, co sprawia, że cechują się odmiennym stopniem wytrwałości w dążeniu do celu.

Osoby charakteryzujące się wysoką zawartością dopaminy w organizmie są silnie motywowane do działania, dlatego często określa się je potocznie jako poszukiwaczy wrażeń.

Z kolei osoby będące w depresji mają niski poziom neurotransmitera, co wiąże się z niechęcią do jakiejkolwiek aktywności.

Brak energii i motywacji, który można choć częściowo wytłumaczyć działaniem dopaminy, często występuje też w przypadku innych chorób: zespołu chronicznego zmęczenia, choroby Parkinsona, stwardnienia rozsianego lub fibromialgii.

Dopamina jest również ściśle związana z uzależnieniami, gdyż motywuje do kompulsywnego i wytrwałego poszukiwania bodźca, stanowiącego przedmiot nałogu.

„Dopamina prowadzi do utrzymywania wysokiego poziomu aktywności w celu osiągnięcia zamierzonego celu. To jest generalnie pozytywna właściwość, chociaż zawsze zależy to od rodzaju poszukiwanego bodźca: czy cel stanowi bycie dobrym uczniem, czy zażywanie narkotyków” – komentuje Correa.

Prawdopodobnie w przyszłości możliwe będzie leczenie niektórych przypadłości za pomocą dopaminy lub jej antagonistów (substancji blokujących). Podejmowano już takie próby u osób uzależnionych, ale nie zaobserwowano oczekiwanego skutku. Przypuszcza się, że było to spowodowane nieprawidłową metodą leczenia, opartą na błędnym założeniu o funkcji, jaką pełni dopamina w organizmie człowieka. (PAP)

ooo/ ula/