Zatoka Hudsona stanowi jedno z 19 siedlisk niedźwiedzi polarnych. Jest to przy tym największe siedlisko niedźwiedzi tego gatunku. Ekipa biologów pod kierownictwem dr. Petera K. Molnara i Andrew E. Derochera z University of Alberta badała zachowanie tej populacji w związku z problemem globalnego ocieplenia. Okazało się, pisze The Independent, że średnio niedźwiedzie w tym regionie tracą 9,1 kg wagi przez dekadę, samice zmniejszyły długość ciała w tym samym okresie średnio o 10. proc., a cała populacja zmalała z 1200 osobników do nieco ponad 900 w ciągu 30 lat.

Zespół Molnara zbadał też mechanizm kojarzenia się w pary niedźwiedzi. Według tych badań samce odnajdywały niedźwiedzice gotowe do reprodukcji po śladach jakie zostawiały one na śniegu. Wysycane były one hormonami, przyciągającymi samce. Wraz z cofaniem się lodu i zmniejszeniem masy oraz pogorszeniem stanu zdrowia samic, mechanizm ten zaczął zawodzić - niedźwiedzie nie mogły odnaleźć śladów, gdyż lodu było mniej, słabsze samice zostawiały mniejsze ślady hormonalne, spadła też ich liczba. Stąd populacja zaczęła się szybko zmniejszać, bowiem mniej samic rodziło młode.

Pożywieniem niedźwiedzi polarnych nadal pozostają głównie foki, na które polują one na lodzie. Zmniejszenie powierzchni lodu, generalnie jego gorsza jakość i coroczne przesuwanie się granicy lodu na północ, powodują, że niedźwiedzie zamiast polować co roku coraz więcej czasu spędzają na stałym lądzie praktycznie głodując. Jak pisze portal The Independent, referując wyniki badań, okres ten doszedł już do 5 miesięcy w roku, co fatalnie wpływa na ich kondycję fizyczną oraz zdolności rozrodcze.

Andrew E.Derocher cytowany przez The Independent uważa, że istnieją dwa scenariusze zmiany populacji niedźwiedzi polarnych Zatoce Hudsona. Pierwszy zakłada, że populacja na skutek wzrostu temperatury i cofania się lodu może zniknięć za około dekadę. Bardziej optymistyczny - że występujące naprzemiennie zimy chłodne i stosunkowo ciepłe przedłużą ten okres do około 25-30 lat. Jednak Derocher nie przewiduje, aby populacja niedźwiedzi polarnych Zatoce Hudsona przetrwała dłużej.

Według badań niemożliwe jest też aby niedźwiedzie polarne przetrwały, zmieniając nawyki żywieniowe np. z fok na młode gęsi i ich jaja. Według biologów z Kanady ten pokarm może umożliwić w ostateczności przetrwanie pojedynczym niedźwiedziom lecz nie całej populacji. Jak informuje The Independent badania Molnara i Derochera mogą oznaczać, iż usprawiedliwione są obawy biologów dotyczące całkowitego wyginięcia niedźwiedzi polarnych w Cieśninie Davisa i na Morzu Czukockim - największych skupiskach tych zwierząt poza Zatoką Hudsona. MMEJ

PAP - Nauka w Polsce

kap