Naukowcy poinformowali w piśmie "Nature", że konsekwencją ich pracy może być zmniejszenie zagrożenia wybuchem, ponieważ znając prędkość wędrówki riolitu z głębi wulkanu do jego powierzchni, łatwiej będzie można zaobserwować ledwo zauważalne sygnały ostrzegawcze, poprzedzające erupcję.

Jonathan Castro z francuskiego Narodowego Centrum Badań Naukowych (CNRS) i Donald Dingwell z Uniwersytetu Ludwiga Maximiliana w Monachium zgromadzili próbki popiołu z wybuchu i analizowali kryształy, które uformowały się w ściśle określonych warunkach.

Obliczyli, że tylko cztery godziny zajęło magmie wydostanie się z głębokości ponad 5 kilometrów. Stopione skały napływały pod kopułę wulkanu średnio jeden metr na sekundę tuż przed ich rozproszeniem w niezwykle silnej eksplozji.

Naukowcy wezwali też do monitorowania wulkanów riolitycznych czyli takich, które są uśpione od czasów ostatniej epoki lodowcowej, około 10 tys. lat temu. Twierdzą, że na bardziej zaludnionych obszarach mogłoby to zapobiec uniknąć wielkich katastrof spowodowanych przez wulkany.

Wulkan Chaiten wulkanolodzy zaliczają do tej samej kategorii co: Wezuwiusz, Krakatau i górę Św. Heleny - które przeszły do historii jako powodujące ogromne zniszczenia. Wulkan Chaiten w Południowych Andach stanowi kaldera o średnicy 3 km, która jest wynikiem erupcji sprzed około 9400 lat. Osiąga ona wysokość 1122 m n.p.m. Ostatnia erupcja miała miejsce w 2008 r. po kilku tysiącach braku aktywności.

Riolit to skała w największej części złożona z kwarcu i skaleni. Występuje najczęściej jako kopuły i pokrywy lawowe.

W Chile znajduje się w sumie 2000 wulkanów, w tym dwa najbardziej aktywne wulkany Ameryki Łacińskiej - Villarica i Llaima. KRF

PAP - Nauka w Polsce

tot/ bsz