Według uczestniczącej w badaniu Aurory Grandal-d`Anglade dowodem na powszechne oswajanie lisów w epoce brązu są znalezione w północno-wschodniej Hiszpanii groby człowieka, w których grzebane były również te zwierzęta.

Współautorka studium wyjaśniła, że w ostatnim czasie na terenie Katalonii odkryte zostały szczątki czterech lisów pochowanych w sąsiedztwie ludzi. Do mogił człowieka składano również liczne psy, a także owce i kozy.

Na ludzkie mogiły zawierające też szczątki lisów naukowcy natrafili w okolicach Barcelony, a także Leridy. Badanie dowodzi, że lisy traktowano w epoce brązu na równi z psami.

Innym dowodem na oswojenie lisów jest według hiszpańskich archeologów fakt odkrycia na ich zębach pozostałości pokarmu, którym żywił się człowiek. Dieta ta była wzbogacona o zboża.

Badacze ustalili, że pochowane obok ludzi zwierzęta, głównie psy, miały widoczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa. Ich zdaniem były one skutkiem wykorzystywania tych zwierząt do transportu ciężkich przedmiotów.

Jak wynika z badań, większość psów żywiło się pokarmem zbliżonym do tego, który spożywały kobiety oraz dzieci. Bazował on tylko częściowo na mięsie i produktach pochodzenia zwierzęcego, takich jak mleko. Zdecydowanie więcej mięsa spożywali na Półwyspie Iberyjskim w epoce brązu mężczyźni.

Grandal-d`Anglade wyjaśniła, że dowodem na podobne traktowanie przez człowieka psów i lisów jest odnaleziony w pobliżu Barcelony szkielet lisa ze śladem złamania na jednej z kończyn. Autorka wskazała, że wygląd kości dowodzi, iż miał on unieruchomioną łapę, co wskazywałoby na udział człowieka w leczeniu zwierzęcia.

Według hiszpańskiej archeolog relacje człowieka z lisami były na przełomie III i II wieku przed Chrystusem bardzo bliskie. Świadczyć o tym może jedna z mogił, w której kobietę pochowano wraz z kozą oraz dwoma lisami. Jeden z nich złożony został w ramionach zmarłej. (PAP)

zat/ agt/