Magia igrzysk olimpijskich doby nowożytnej jest przede wszystkim magią znakomitych zawodników i ich wyczynów. Do legendy przeszedł "księżycowy skok" w dal Boba Beamona z igrzysk w Meksyku z 1968 roku; do dziś wspomina się występy pływaka Marka Spitza z Monachium z 1972 roku, kiedy Amerykanin zdobywał siedem złotych medali olimpijskich. To właśnie takie wyczyny tworzą niezwykłą aurę, towarzyszącą każdym igrzyskom.

Idea twórcy nowożytnych igrzysk barona Pierre\\'a de Coubertaina o rywalizacji wyłącznie sportowców amatorów nie przetrwała do dnia dzisiejszego. Mimo wszystko nadal ważne jest hasło: niech wygra najlepszy. Ten zaś, komu zawieszano na szyi złoty medal olimpijski, stawał się herosem - herosem doby nowożytnej.

Pierwsze gwiazdy sportowe pojawiły się wraz z pierwszą olimpiadą doby nowożytnej w Atenach w 1896 roku. Niewątpliwie do historii olimpizmu przeszedł Amerykanin James Connolly. To on bowiem stał się pierwszym mistrzem olimpijskim czasów współczesnych. Ta historyczna chwila miała miejsce 6 kwietnia 1896 roku - kilkanaście wieków po tym, jak laur olimpijski przyozdobił skronie ostatniego antycznego herosa sportu.

Ateńska olimpiada miała wówczas jednak inną gwiazdę. Był nim reprezentant gospodarzy Spiridon Louis, który wygrał najważniejszą konkurencję spośród wszystkich rozgrywanych na igrzyskach. Nie mogło być bowiem dla Greków nic ważniejszego niż bieg maratoński. Jego finisz na Stadionie Panatenajskim obserwowało 100 tysięcy widzów; dla nich Louis został wielkim bohaterem narodowym.

Kolejne igrzyska przynosiły większą liczbę startujących i, co za tym idzie, coraz więcej gwiazd błyszczących na olimpijskim firmamencie. W 1900 roku w Paryżu błysnął znakomitą formą Amerykanin Alvin Kraenzlein, który zdobył cztery złote medale: w biegu na 60 m, 110 m i 200 m przez płotki, a także w skoku w dal. Mało tego, te cztery złote krążki zdobył zaledwie w trzy dni!

W Paryżu na tytuł mistrzyni olimpijskiej zasłużyła również brytyjska tenisistka Charlotte Cooper, która wygrała grę pojedynczą i mieszaną. Wówczas jeszcze nie zdobyła złotego medalu, ale tylko dlatego, że takich... nie przyznawano.

W kolejnych igrzyskach objawiła się gwiazda amerykańskiego lekkoatlety, Martina Sheridana. Mający korzenie irlandzkie Sheridan w latach 1904-1911 był niepokonany na świecie. Zdobył w sumie pięć złotych medali olimpijskich, w tym cztery w rzucie dyskiem: w St. Louis w 1904 roku, w tzw. igrzyskach międzyolimpijskich w 1906 roku oraz dwa złote krążki w Londynie w 1908 roku (tu rywalizowano też w rzucie dyskiem w stylu klasycznym). Piąty złoty medal wywalczył w 1906 roku w pchnięciu kulą. Sheridan zmarł zaledwie w wieku 37 lat na zapalenie płuc, dziesięć po swoim ostatnim triumfie olimpijskim.

W St. Louis swoją renomę ugruntował z kolei kubański szermierz Ramon Fonst. Sportowiec ten zdobył w szpadzie i florecie w sumie pięć medali olimpijskich, w tym cztery złote. Pierwszy tytuł mistrzowski Kubańczyk zapewnił sobie w Paryżu w 1900 roku; cztery lata później dołożył jeszcze trzy złote medale, w tym dwa zdobyte w indywidualnych turniejach. Na początku XX wieku był najbardziej utytułowanym szermierzem świata. MIW

PAP - Nauka w Polsce

kap