Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) stanowi czwartą przyczynę zgonów ludzi na świecie. W przebiegu tej choroby dochodzi do ograniczenia przepływu powietrza w drogach oddechowych i uszkodzenia pęcherzyków płucnych. Zmiany te są najczęściej następstwem narażenia na szkodliwe substancje, zwłaszcza na dym papierosowy, gazy, pyły, spaliny, chemikalia oraz na nawracające infekcje dróg oddechowych. Do głównych objawów należą: przewlekły kaszel, duszność (początkowo przeważnie podczas aktywności fizycznej), odkrztuszanie oraz nadmiernie wydzielanej plwociny.

Naukowcy z Brigham and Women's Hospital and Harvard Medical School w Bostonie (USA)oraz ich współpracownicy przeanalizowali dane pochodzące z trzech amerykańskich baz danych roszczeń ubezpieczeniowych z lat 2013–2023. W badaniu uwzględniono pacjentów w wieku ≥40 lat z cukrzycą typu 2 i aktywną przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP).

Ryzyko umiarkowanych lub ciężkich zaostrzeń POChP porównano u pacjentów rozpoczynających leczenie różnego rodzaju lekami obniżającymi poziom glukozy we krwi inhibitorami kotransportera sodowo-glukozowego-2 (SGLT-2is), agonistami receptora peptydu glukagonopodobnego-1 (GLP-1RAs) i inhibitorami dipeptydylopeptydazy-4 (DPP-4is).

Jak się okazało, ryzyko umiarkowanych lub ciężkich zaostrzeń POChP było istotnie niższe u pacjentów leczonych SGLT-2is w porównaniu z DPP-4is oraz u pacjentów leczonych GLP-1RAs w porównaniu z DPP-4is. Istniały minimalne różnice między SGLT-2is i GLP-1Ras.

Jak z tego wynika, SGLT-2is i GLP-1RAs są związane ze zmniejszonym ryzykiem zaostrzeń POChP u pacjentów z cukrzycą typu 2 i aktywną POChP w porównaniu z DPP-4is. Wyniki potwierdzają, że należy rozważyć te leki w leczeniu pacjentów z współistniejącą cukrzycą typu 2 i POChP. Biorąc jednak pod uwagę obserwacyjny charakter badania, autorzy przestrzegają, że nie można wykluczyć resztkowego lub niezmierzonego czynnika zakłócającego.

Paweł Wernicki (PAP)

pmw/ agt/