Przeciętny diprotodont ważył 2.5 tony, mierzył zaś 1.8 m wysokości i 3.5 m długości. Mimo że był najokazalszym przedstawicielem australijskiej megafauny z okresu plejstocenu, bardzo długo niewiele było o nim wiadomo.

Ponieważ naukowcy znajdowali szkielety diprotodontów różnej wielkości, postawiono hipotezę, że dzieliły się one na kilka gatunków. "Tradycyjnie przyjmowano, że istniało osiem gatunków diprotodontów" - wyjaśnia dr Gilbert Price z University of Queensland, który przez ostatnich kilka lat prowadził badania skamieniałości tych torbaczy.

Naukowiec odwiedził największe muzea historii naturalnej na świecie, w których zbiorach znajdowały się skamieniałości diprotodontów. Na podstawie swoich badań doszedł do wniosku, że wszystkie okazy należały do jednego gatunku.

Jak tłumaczy badacz, całe zamieszanie z podziałem diprotodontów na gatunki spowodowane było tym, że znajdowane skamieniałości były fragmentaryczne. Poza tym zasadniczo były w dwóch rozmiarach: duże albo bardzo duże.

Jednak łatwo jest wytłumaczyć różnice w wielkości szkieletów. "Tak jak u wielu obecnie żyjących zwierząt, również u diprotodontów różnice w wielkości ciała zależały od płci. Samice mogły być średnio o jedną trzecią mniejsze od samców" - tłumaczy Price.

Badania Price\\'a rzuciły nowe światło na zachowanie diprotodontów. Jak wyjaśnia badacz, w przypadku większości żyjących torbaczy, u których występują różnice w wielkości ciała uzależnione od płci, samców jest mniej w populacji w stosunku do samic.

"Prawdopodobnie również diprotodonty wykazywały podobną strategię rozrodczą. Wskazówki pochodzące z analizy skamieniałości sugerują, że populacje diprotodontów były liczebnie zdominowane przez samice" - podsumowuje Price.

Artykuł opisujący wyniki badań naukowiec opublikował w piśmie "Zoological Journal of the Linnean Society". KRX

PAP - Nauka w Polsce

bsz