Badania słojów drzew sugerują, że uciążliwe susze mogły mieć związek z najazdami Hunów na Cesarstwo Rzymskie w połowie piątego w. n.e.

Plemiona koczowniczych Hunów migrowały na zachód przez Eurazję, zajmując się na przemian pasterstwem i rolnictwem. Przeciągające się susze na południu Europy, na obszarze dzisiejszych Węgier, gdzie się czasowo osiedlili, mogły ich skłonić do wypraw łupieżczych na Cesarstwo Rzymskie.

Ekstremalne susze występowały na tych terenach w latach 30. - 50. piątego wieku n.e. Wywarły niszczący wpływ na rolnictwo i pasterstwo, zmuszając plemiona Hunów do przekroczenia granic cesarstwa – dowodzą Susanne Hakenbeck i Ulf Buntgen z Cambridge University (W. Brytania). Wnioski oparli na badaniu słojów drzew, w których zapisane są warunki pogodowe panujące w danym roku, w tym poziom wilgotności.

„Dane z słojów drzew dają nam niezwykłą możliwość kojarzenia warunków klimatycznych i ludzkiej aktywności z dokładnością co do roku” – opisuje Buntgen.

Z najnowszych badań wynika, że najbardziej niszczące najazdy Hunów, w latach 447, 451 i 452, korelują z największymi letnimi suszami w Kotlinie Panońskiej.

Ataki Hunów na wschodnie i zachodnie cesarstwo wzmogły się po dojściu do władzy Attyli w latach 30. piątego wieku. Attyla domagał się od wschodniego cesarstwa dużego trybutu w złocie i utworzenia z rzymskiego terytorium pasa ziemi niczyjej wzdłuż Dunaju. W 451 r. Hunowie najechali Gallów, a rok później – północną Italię.

Więcej tutaj.  (PAP)

krx/ ekr/