"Wybrzeża raukarowe są jedną z głównych atrakcji turystycznych w Szwecji. Baśniowy skalny krajobraz, który wyłania się wzdłuż wybrzeży północnej Gotlandii i jej siostrzanej wyspy Farö był inspiracją dla wielu artystów, chociażby jednego z najwybitniejszych reżyserów w historii kinematografii – Ingmara Bergmana. To, co ciekawiło turystów i ludzi kultury i sztuki, zostało pominięte przez geomorfologów i słynne formy nie doczekały się jeszcze wyjaśnienia ich powstania i przetrwania" - zaobserwował dr Strzelecki.

W jego opinii, holoceńska ewolucja Bałtyku należy do najbardziej fascynujących historii zmian środowiskowych w Europie. Kluczowe informacje dotyczące zmian poziomu morza oraz wahań klimatycznych i związanych z nimi przemian środowiskowych były dotychczas wyszukiwane w nadmorskich jeziorach, torfowiskach i szerokim pasie barierowo-lagunowym południowego Bałtyku.

Naukowiec pracujący na Wydziale Nauk o Ziemi i Kształtowania Środowiska UWr zauważył, że tylko nieliczne prace skupiły się na badaniach skalnych odcinków wybrzeży. A to właśnie takie wybrzeża są charakterystycznym elementem krajobrazu wysp bałtyckich od Bornholmu, przez Olandię, Gotlandię, Farö, Hiiumeę, Saaremę aż po tysiące wysepek Archipelagu Alandzkiego.

Narodowe Centrum Nauki przychyliło się do wniosku o wsparcie projektu „POROCO – Mechanizmy kontrolujące ewolucję i geomorfologię wybrzeży skalistych w klimatach polarnych”. Kwotą 784 tys. zł dofinansowuje badania, w których dr Strzelecki zamierza wyjaśnić w jaki sposób setki wapiennych ostańców wykształciło się wzdłuż wyłaniających się wybrzeży Gotlandii i Farö oraz sprawdzić, czy rzeźba tych skalnych form i otaczających je klifów i platform zawiera w sobie informację o szeregu zmian środowiskowych, jakie zaszły w regionie bałtyckim w holocenie.

PAP - Nauka w Polsce

kol/ agt/