Naukowcy z Uniwersytetu w Hamburgu umieścili na jeżach mieszkających w miastach czujniki temperatury. W grupie badawczej znalazły się zwierzęta spotykane przy ruchliwych drogach, jak i cichych ulicach. Za pośrednictwem transmiterów badacze byli w stanie śledzić fizjologię tych zwierząt - w ten sposób monitorowali hibernacje jeży w okresie zimy i ich aktywność latem.

Okazało się, że miejskie jeże przemieszczają się w nocy na zdecydowanie krótsze dystanse niż ich wiejscy koledzy (5 w stosunku do 50 hektarów) i dostosowują swoje przechadzki do aktywności ludzi. Przykładowo - w przypadku jeży żyjących w prywatnych ogrodach te pozostają na ich obszarze w ciągu dnia, ale około północy, gdy w pobliskim parku zmniejsza się liczba ludzi i zwierząt wychodzą na żer i w poszukiwaniu innych przedstawicieli swojego gatunku.

Naukowcy ustalili, że miejskie jeże zapadały w hibernację w podobny sposób do ich wiejskich pobratymców. W zimie jeże wchodzą w stan kontrolowanego obniżenia temperatury - zwany torpor, w czasie którego spowalnia się większość ich czynności fizjologicznych w celu oszczędzania energii.

"Byliśmy zaskoczeni odkryciem, że miejskie jeże zapadały w hibernację w równie głęboki sposób i trwający tyle samo czasu, co ich wiejskie odpowiedniki. Dzieje się to, mimo że gniazdują obok często uczęszczanych dróg i dostępności do pożywienia w ciągu zimy - w postaci odpadków i karm dla kotów na tarasach" - wyjaśnia dr Lisa Warnecke, autorka wystąpienia.

Gatunek, który liczy 15 mln lat, przetrwał na przestrzeni dziejów różnego rodzaju zmiany środowiskowe, łącznie z urbanizacją. Jednak naukowcy wskazali na główne zagrożenia dla jeży zamieszkujących miasta. Wymienili płoty, narzędzia używane w ogrodnictwie i choroby spowodowane przez spożycie trutki na szczury. W celu przetrwania wśród ludzi niezbędne jest to, żeby jeże mogły swobodnie przemieszczać się w ogrodach i parkach. Ważne jest też, aby nikt nie zakłócał im spokoju w czasie zimowej hibernacji - wskazują badacze. (PAP)

szz/ krf