Do wielkiej piątki masowych wymierań na Ziemi zaliczają się: wymieranie na przełomie ordowiku i syluru (450-440 mln lat temu), wymieranie w późnym dewonie (375-360 mln lat temu), na przełomie permu i triasu (252 mln lat temu, największe w dziejach Ziemi), triasowo-jurajskie (201 mln lat temu) oraz kredowe (66 mln lat temu, kończące panowanie dinozaurów). Oprócz tego dochodziło do pomniejszych wymierań.

Zdaniem naukowców, należy przyjąć, że doszło do szóstego wielkiego wymierania, w okresie geologicznym zwanym kapitanem (265-260 mln lat) w permie. Nazwa tego okresu wywodzi się od góry El Capitan w Guadalupe Mountains w Teksasie.

Około 20 lat temu po raz pierwszy postawiono hipotezę o wymieraniu kapitańskim, na podstawie znalezisk pochodzących z Chin. Jak dotąd, o wymieraniu świadczyły jedynie znaleziska ze strefy równikowej, dlatego nie wiadomo było, czy wydarzenie to miało zasięg globalny.

Zespół naukowców pod kierunkiem Davida P.G. Bonda z University of Hull (W. Brytania) znalazł świadectwo wymierania ramienionogów w tym okresie na Spitsbergenie. Ramienionogi są drobnymi bezkręgowcami morskimi przypominającymi nieco małże.

Zdaniem badaczy wody oceaniczne strefy borealnej (pomiędzy strefami arktyczną i tropikalną) stały się wówczas uboższe w tlen i bardziej zakwaszone, co mogło być istotnym czynnikiem wymierania kapitańskiego.(PAP)

krx/ agt/