Terenem łowieckim Plectropomus leopardus są rafy koralowe na całym zachodnim Pacyfiku. Jest szybki i ma znakomity wzrok, toteż na otwartej przestrzeni wokół rafy z łatwością chwyta zdobycz. Jednak na samej rafie, pełnej szczelin i zakamarków nie radzi sobie tak dobrze, jak giętkie mureny czy ośmiornice. Potrafi za to wypatrzeć potencjalną zdobycz i wskazać ją murenie. Jeśli jej się nie uda, uciekającą ofiara trafia na otwartą przestrzeń, gdzie czyha strzępiel.

Nowe badania wykazały, że strzępiele są bardzo wybredne w wyborze pomocników i nie zawsze proszą o pomoc. Dotychczas uważano, że do takich zachowań zdolni są tylko ludzie i szympansy.

Alex Vail z University of Cambridge wraz z kolegami zbudował w laboratorium sztuczną rafę ze sztucznymi murenami, którymi mógł sterować. Potem dodał zdobycz i wpuścił strzępiela.

Początkowo strzępiel szukał pomocy muren nawet wówczas, gdy zdobycz nie była ukryta. Jednak już trzeciego dnia trwającego sześć dni eksperymentu nauczył się prawidłowo oceniać sytuację i proponował murenie współpracę tylko tedy, gdy ofiara kryła się w szczelinie. Już na drugi dzień nauczył się także, że tylko jedna z muren współpracuje, a druga po prostu odpływa, gdy wskazać jej smaczny kąsek i tę niewspółpracującą wybierał trzy razy rzadziej.

Jak zaznaczył Vail, nie wiadomo na razie, jakie procesy zachodzą w mózgu strzępiela - czy chodzi o proste kojarzenie mureny z posiłkiem, czy też ryba musi całą sytuację „przemyśleć”. Wybieranie najbardziej wiarygodnych partnerów zaobserwowała również Alicia Melis z University of Warwick (w 2006 r.). Nie znaczy to, że ryby dorównują inteligencją szympansom. Jak jednak zaznaczyła Melis, są inteligentniejsze niż dotąd sądziliśmy.(PAP)

pmw/ agt/