Żaba rogata występuje w Argentynie, Urugwaju i Brazylii. Dość często trzymana jest w domach. Na wolności żaby rogate czatują na zdobycz częściowo zakopane w ziemi. Starają się uchwycić językiem niemal wszystko, co zmieści się do pyska – na przykład całą mysz, która jest niewiele mniejsza od żarłocznej żaby. Język uderza ofiarę z dużą prędkością – jest wyrzucany w ciągu milisekund.

Dr Thomas Kleinteich z uniwersytetu w Kilonii bada biologiczne powierzchnie adhezyjne – na przykład stopy gekonów i żuków, dzięki którym potrafią chodzić po suficie. Analizując rozwiązania powstałe na drodze ewolucji naukowcy chcą opracować nowe rodzaje podeszew butów czy taśm do pakowania.

Jak wykazały badania zespołu doktora Kleinteicha, język żaby rogatej może działać z siłą trzykrotnie większą od wagi jej ciała. Zoologowie umieszczali żabę przed szklaną płytką, za którą znajdował się smakowity świerszcz. Do płytki przymocowany był przetwornik mierzący siłę, z jaką działa żabi język. W przypadku każdej z czterech badanych żab siła ta była większa od jej wagi, a w przypadku młodego osobnika trzykrotnie przekraczała jego wagę.

Jak wykazały pomiary, działające na płytkę siły były większe, gdy kontakt z nią języka trwał krócej, zaś na szkle pozostawało mniej śluzu. Zdaniem badaczy język przyczepia się do ofiary zarówno dzięki swojej strukturze, jak i kleistemu śluzowi. Działa podobnie jak taśma klejąca – pomiędzy językiem a płytką przy odrywaniu tworzą się pasma śluzu podobne do pasm kleju w przypadku taśmy.

Obecnie trwają badania przy użyciu mikroskopu elektronowego. Mają one wyjaśnić budowę szczegółów powierzchni języka. (PAP)

pmw/ krf/