Pod koniec epoki kredowej doszło do globalnej katastrofy ekologicznej. Wyginęło wówczas 80 proc. gatunków zwierząt, w tym dinozaury. Wymieranie dotknęło wiele form życia wodnego, zarówno w oceanach, jak i w wodach śródlądowych.

Od kilkudziesięciu lat naukowcy są przekonani, że krater uderzeniowy, będący śladem kolizji sprzed 65 mln lat, znajduje się na półwyspie Jukatan w Meksyku.

Najnowszy model przebiegu katastrofy, opracowany pod kierunkiem naukowców japońskich, zakłada, że w wyniku uderzenia asteroidy uwolniły się duże ilości tritlenku siarki ze skał zwanych anhydrytami. W atmosferze siarka przekształciła się w kwas siarkowy, który spadł na ziemię w postaci kwaśnego deszczu. Działo się to w ciągu kilku dni od kolizji.

Ten model pozwala zrozumieć, dlaczego zagładę przetrwały gatunki żyjące w głębinach morskich, podczas gdy wyginęły te zamieszkujące wody powierzchniowe. Dzięki niemu można wyjaśnić jeszcze jedną zagadkę wielkiego wymierania kredowego. W późniejszych warstwach geologicznych obserwuje się bowiem duże ilości zarodników paproci. Jak przypominają naukowcy, paprotniki są roślinami, które tolerują zakwaszoną glebę. (PAP)

krx/ ula/