Węgorze spędzają większość życia w wodach śródlądowych, jednak tarło odbywają na północnym Atlantyku, w głębinach Morza Sargassowego. Po odbyciu tarła dorosłe osobniki giną, natomiast ich przezroczyste, początkowo przypominające liść potomstwo mniej więcej przez dwa lata płynie do Europy, trafiając do rzek, jezior a nawet małych zbiorników wodnych (węgorze potrafią pełzać po lądzie).

Po mniej więcej 20 latach czując zew natury wracają do miejsca urodzenia, by dać życie kolejnemu pokoleniu.

Malejąca w ostatnich dziesięcioleciach liczebność europejskich węgorzy od dawna niepokoi zarówno ekologów, jak i rybaków oraz smakoszy. Ryby te – zwłaszcza wędzone - są wciąż popularnym daniem.

Specjaliści wskazują, że do zmniejszenia populacji węgorzy przyczynia się niszczenie ich siedlisk oraz zawleczony z Azji pasożyt. Jednak nie są to jedyne czynniki.

Naukowcy z Queen Mary University w Londynie opracowali komputerowy model mający za zadanie dokładnie przewidywać migrację węgorzy. Model śledzi poruszanie się 8 milionów cząsteczek, które reprezentują młode ryby. Specjaliści zasymulowali zmiany w latach 1960-2005.

Jak się okazało, wpływ wiatrów na prądy oceaniczne znacząco zmienia liczebność europejskiej populacji węgorza. Przy bardziej sprzyjających prądach wędrówka do Europy trwa krócej i przeżywa więcej osobników, natomiast gdy węgorze przemieszczają się wolniej, przeżywa ich mniej.

Specjaliści chcą wykorzystać model do wyznaczania limitów połowowych, by zapobiec wyginięciu tego gatunku.

Prowadzone są także badania nad genomem węgorza oraz stosowana przez te ryby metodą nawigacji. Specjaliści przypuszczają, że może chodzić o wyczulony zmysł węchu albo też wyczuwanie pola magnetycznego Ziemi. (PAP)

pmw/ ula/