Nowe dane dotyczące atmosfery gazowych gigantów wskazują na występowanie węgla w postaci krystalicznej – czyli diamentów.

Jak obliczyli prof. Kevin Baines z University of Wisconsin-Madison i Mona Delitsky z California Speciality Engineering „spadające z nieba” diamenty mogą mieć wymiary podobne do noszonych przez gwiazdy Hollywood - średnica największych sięga centymetra .”Elizabeth Taylor byłaby dumna z diamentów tej wielkości” – twierdzi prof. Baines.

Towarzyszące burzom błyskawice przekształcają część metanu w atmosferze Jowisza oraz Saturna w sadzę. Opadając, kondensuje ona w bryłki grafitu, które następnie pod wpływem ogromnego ciśnienia atmosfery przekształcają się w diamenty - po przebyciu 6 000 kilometrów. Niżej - po przebyciu 30 000 kilometrów - diamentowy „grad” roztapia się w końcu w płynny węgiel w zetknięciu z gorącym jądrem planety.

Rocznie na Saturnie może powstawać i ulegać zniszczeniu około 1000 ton diamentów.

Wcześniejsze prace sugerują, że diamentowe deszcze mogą padać na Uranie i Neptunie - przy czym tamtejsze diamenty nie roztapiają się, ponieważ jądra planet są chłodniejsze.

Nie wiadomo, czy teoria dotycząca diamentowych deszczy zostanie potwierdzona przez dalsze badania. W roku 2010 ukazała się praca sugerująca, że planeta 55 Cancri, krążąca wokół gwiazdy odległej od Słońca o 40 lat świetlnych, pokryta jest grafitem, pod którym spoczywa gruba diamentowa powłoka. Jednak nowe badania opublikowane przez Astrophysical Journal podają to w wątpliwość – prawdopodobnie nie ma tam dość węgla. (PAP)

pmw/ krf/