Od lat 30. XX w. naukowcy podkreślali, że chód dwunożny, jaki wykształcili ludzie w toku ewolucji, wiąże się z budową stóp, m.in. łuków śródstopia i zewnętrznych krawędzi stóp. Opis mechaniki ludzkiej stopy, jaki stworzono wówczas, obowiązuje w dużej mierze do dziś.

Okazuje się jednak, że stopa człowieka nie jest aż tak różna od stopy małp człekokształtnych – dowodzą naukowcy z University of Liverpool w Wielkiej Brytanii.

Analizowali oni ponad 25 tys. ludzkich kroków na specjalnej bieżni laboratoryjnej. Doszli do wniosku, że mimo iż dawno temu porzuciliśmy życie na drzewach, to jednak nasze stopy zachowały dużą elastyczność występującą u takich małp jak orangutany czy szympansy.

Dotychczas uważano, że ludzkie śródstopie różni się od małpiego większą sztywnością. Co prawda u niektórych osób śródstopie dotyka podczas chodu do podłoża, jednak tę cechę traktowano jako anomalię, tym bardziej, że występuje ona przy cukrzycy czy reumatyzmie.

Badacze dowodzą jednak, że chód, podczas którego występują podobne ruchy kości, dotyczył dwóch trzecich spośród przebadanych przez nich zdrowych osób. Naukowcy zakwalifikowali to teraz jako odmianę zdrowego chodu.

„Najpierw nasi przodkowie prawdopodobnie wykształcili elastyczność stóp. Stało się to wówczas, gdy zamieszkiwali na drzewach. Z czasem jednak, kiedy zaczęli wieść naziemny tryb życia, dołączyły do tego kolejne cechy budowy stopy, które umożliwiły szybkie poruszanie się po ziemi” - opisuje Karl Bates z University of Liverpool.

Jak dodaje, nasze kończyny nigdy nie zaadaptowały się do chodzenia po ziemi w takim stopniu, jak w przypadku wielu innych naziemnych zwierząt, takich jak konie, zające czy psy.

Artykuł z wynikami badań ogłoszono na łamach pisma „Proceedings of the Royal Society B”.(PAP)

krx/ agt/