Naukowcy ze Stanów Zjednoczonych przeanalizowali dane pochodzące z programu o nazwie Długofalowe Badanie Pokoleń (Longitudinal Study of Generations). Są to wyniki ankiet trzy- i czteropokoleniowych rodzin amerykańskich. Dane były gromadzone w kilku falach w latach 1984-2004. Wykorzystano próbkę liczącą 376 dziadków i babć oraz 340 wnucząt.

„Przeciętny” dziadek czy babcia z badanej puli urodzili się w 1917 r., a wnuk lub wnuczka – w 1963, co dawało średnią wieku odpowiednio 77 i 31 lat w połowie badań, czyli w 1994 r.

„Ustaliliśmy, że silnemu emocjonalnie związkowi pomiędzy dziadkami i wnukami towarzyszyło mniej symptomów depresji u obu pokoleń - opisuje Sara M. Moorman z Boston College. - Im większe psychologiczne wsparcie dziadkowie i wnuki otrzymywali wzajemnie, tym lepszy miało to psychologiczny skutek dla ich zdrowia”.

Okazało się jednak, że jeśli chodzi o „namacalną” (tangible) pomoc, czyli bardziej wymierne wsparcie, definiowane przez naukowców jako np. zarówno wsparcie finansowe, ale również wspólne wyprawy do sklepów, pomoc w domu itp., przyczynia się ona do lepszego samopoczucia dziadków, ale nie ma psychologicznego wpływu na samopoczucie wnuków.

Najlepiej czuli się dziadkowie, którzy mogli zarówno otrzymywać „namacalną” pomoc, ale również rewanżować się wspierając wnuków. Jeśli dziadkowie nie byli w stanie pomóc wnukom, czuli się z tym źle, nawet jeżeli wnuki były już dorosłe.

Zdaniem Moorman, należy wspierać nie tylko rodziny w podstawowym składzie rodzice-dzieci lub rodziny tylko z małymi dziećmi. Równie ważne dla zdrowia psychicznego są rodziny poszerzone o dziadków.

Wyniki badań zostaną zaprezentowane w poniedziałek 12 sierpnia podczas dorocznego 108. spotkania American Sociological Association.(PAP)

krx/ tot/