Dotarcie do Wenus nie było sprawą prostą. Związek Radziecki poniósł kilka porażek podczas prób w 1961 roku. Również pierwsza amerykańska misja do Wenus – Mariner 1 – zakończyła się niepowodzeniem krótko po starcie. W cztery minuty i 53 sekundy po wystrzeleniu z Ziemi zdecydowano o jej autodestrukcji.

Kolejna sonda, Mariner 2, została wystrzelona 27 sierpnia 1962 roku z Przylądka Canaveral. Tutaj również zapowiadała się porażka, gdy niedługo po starcie rakieta zaczęła obracać się w niekontrolowany sposób i nie odpowiadała na polecenia sterujące. Szczęśliwie po około minucie wszystko wróciło do normy.

Jednak w drodze do Wenus sonda napotkała wiele problemów technicznych, m.in. panel baterii słonecznych dwukrotnie odmówił posłuszeństwa, były także problemy z żyroskopami i detektorem lokalizującym pozycję Ziemi.

Ostatecznie 14 grudnia 1962 roku sonda Mariner 2 wypełniła swoje główne zadanie, przelatując 34675 kilometrów od Wenus i przekazując dane na temat promieniowania mikrofalowego i podczerwonego oraz pola magnetycznego.

Pomiary temperatury Wenus pozwoliły potwierdzić hipotezę na temat efektu cieplarnianego na tej planecie. Z kolei dokładne pomiary toru lotu sondy za pomocą sygnałów radiowych pozwoliły zmierzyć efekt, jaki wywiera na sondę pole grawitacyjne Wenus i precyzyjniej obliczyć masę planety.

W ramach misji Mariner 2 dokonano także odkryć na innych obszarach. Sonda po raz pierwszy potwierdziła istnienie wiatru słonecznego – strumienia naładowanych cząstek poruszających się od Słońca. Naukowcy mogli też precyzyjniej ustalić wartość jednostki astronomicznej (średniej odległości Ziemi od Słońca).

Dzięki tej misji udowodniono także, że mikrometeoryty oraz promieniowanie nie są znaczącymi zagrożeniami w tej części Układu Słonecznego. Po misji Mariner 2 NASA wysłała jeszcze sześć sond tego typu do Wenus, Marsa i Merkurego.

Aktualnie Wenus jest badana przez europejską sondę Venus Express, która krąży po orbicie wokół planety. (PAP)

cza/ mrt/