Za opracowanie technik szycia naczyń krwionośnych w roku 1912 francuski naukowiec Alexis Carrel otrzymał Nagrodę Nobla. To dzięki niemu stały się możliwe nie tylko skomplikowane operacje chirurgiczne, ale także transplantacja narządów.

Jednak od czasów Carrela same techniki łączenia naczyń niewiele się zmieniły - nadal używa się igły z nitką. Gdy średnicą naczyń jest mniejsza niż 1 milimetr, staje się to bardzo trudne. Poza tym, szycie może wywołać nadmierny rozrost tkanek (hiperplazję) w miejscach podrażnionych przez szew, co prowadzi do zwężenia naczynia. Czasami dochodzi również do reakcji zapalnej. Próby stosowania specjalnych klipsów czy magnesów nie przyniosły wyraźnie lepszych rezultatów w porównaniu z szyciem.

Naukowcy ze Stanford University School of Medicine (USA) przeprowadzili na zwierzętach eksperymenty z zastosowaniem zamiast nici - żelu poloksamerowego. Substancja ta może po ogrzaniu powyżej temperatury ciała przechodzić z postaci płynnej w stałą, a po niewielkim ochłodzeniu - upłynnia się. Przy tym jest dopuszczona do stosowania w medycynie (m.in. jako nośnik leków). Można użyć stałego poloksameru do wypełnienia obu końców przeciętego naczynia, dopasować je i skleić klejem chirurgicznym Dermabond.

Do podgrzewania żelu wystarcza prosta lampa halogenowa - u zwierząt łączenie naczyń przebiega pięć razy szybciej niż przy użyciu nici chirurgicznych, rzadziej także dochodzi do zmian zapalnych i zbliznowaceń. Udaje się łączyć nawet naczynia o średnicy 0, 2 milimetra.

Autorzy badań mają nadzieję, że nowa metoda pozwoli uniknąć wielu amputacji, udarów oraz zawałów serca, a jednocześnie obniży koszty opieki zdrowotnej. Jednak potrzebne będą jeszcze solidne badania kliniczne - z udziałem dużych zwierząt, a następnie ludzi. 

PAP - Nauka w Polsce

pmw/ agt/bsz