Wieloryby biskajskie są jednym z trzech gatunków wielorybów gładkoskórych. Ich dorosłe, duże osobniki mogą osiągnąć 30 metrów długości i ważyć nawet 100 ton, dożywając około 70 lat.

Z danych historycznych wynika, że zanim w XIX wieku niemal doszczętnie je wybito, co zimy ku zatokom Nowej Zelandii mogło ich migrować nawet 30 tysięcy. Tam rozmnażały się i wychowywały młode. Ich obserwacja z brzegu dostarczała nie lada atrakcji, gdyż wale biskajskie są gatunkiem wyjątkowo towarzyskim i skłonnym do wodnych akrobacji.

Z czasem zwierzęta te wzięli na cel wielorybnicy. Najbardziej intensywne polowania w wodach Nowej Zelandii i Australii przypadły na lata 30. i 40. XIX wieku. Niewielkie populacje, które przetrwały, zostały przetrzebione podczas fali kolejnych, tym razem sowieckich polowań na początku lat 60. XX wieku.

W efekcie wale biskajskie południowe znikły na całe dziesięciolecia z wód u wybrzeży Nowej Zelandii. Mała ich populacja przetrwała jednak w pobliżu wysp Auckland i Campbell, położonych dalej na południe, w okolicy południowego koła podbiegunowego. Również wiele wskazuje na to, że wale wracają dziś w swoje dawne rewiry - twierdzą badacze z Oregon State University (OSU), University of Auckland i innych instytucji.

Badania DNA potwierdziły, że na trasie między wyspami subantarktycznymi a Nową Zelandią migruje obecnie siedem osobników - opowiada Scott Baker z OSU, które badania tych wali rozpoczął w 1995 r. "To prawdopodobnie zaledwie kilku pionierów - dodaje. - Ale objęte ochroną zatoki Nowej Zelandii stanowią świetne miejsce do rozmnażania. Zapewne niedługo będziemy obserwowali kolejne zwierzęta, które pójdą w ślad pionierów i zajmą swoje dawne wody".

Z powodu umiłowania wodnych akrobacji (w dodatku wykonywanych blisko wybrzeży) wieloryby biskajskie południowe stały się wielką atrakcją turystyczną w Argentynie i RPA, gdzie ich populacja gwałtownie się rozrosła - dodaje Baker. 

PAP - Nauka w Polsce

zan/ agt/bsz