Naukowcy odkryli, że z dna morskiego w okolicach Spitsbergenu Zachodniego wydostaje się ponad 250 pióropuszy stworzonych z bąbelków metanu. Pochodzą one z hydratu metanu czyli tzw. metanowego lodu. Hydrat występuje w oceanach na całym świecie, gdzie gaz jest uwięziony w lodowych strukturach pod dnem. Znajduje się także w wiecznej zmarzlinie Arktyki. Wodzian metanu to substancja krystaliczna złożona z cząsteczek wody i metanu.

Badacze alarmują, że trzydzieści lat temu pokłady metanowego lodu zalegały na głębokości 360 metrów, a obecnie są 400 metrów pod powierzchnią wody. Oznacza to, że topniejąc i wydzielając metan, dno morskie ulega obniżeniu.

Prof. Graham Westbrook z Geophysics University Birmingham ostrzega, że jeśli proces będzie się rozszerzał wzdłuż wybrzeża Arktyki i dziesiątki ton metanu zacznie się uwalniać do oceanu, to może on stanowić od 5 do 10 proc. całego uwalnianego do atmosfery metanu.

Wydostawanie się gazu z pokładów lodowych śledzono przy pomocy sonarów. Dane były gromadzone przez statek badawczy James Clark Ross w ramach projektu "Badanie Środowiska Naturalnego" prowadzonego pod auspicjami Międzynarodowego Roku Polarnego, inicjatywy koordynowanej przez Międzynarodową Radę Nauki i Światową Organizację Meteorologiczną. W ramach inicjatywy organizowano wyprawy naukowo-badawcze, których zadaniem było zbieranie informacji o obszarach polarnych Ziemi. KRF

PAP - Nauka w Polsce

agt/bsz