Amerykańskie badania o nazwie ALLHAT, największe z dotychczas przeprowadzonych, trwały od lutego 1994 do marca 2002 r. i porównywały metody leczenia wysokiego nadciśnienia w początkowej fazie. Wzięło w nich udział ponad 40 000. pacjentów w wieku 55 i więcej lat w 623 amerykańskich klinikach. Wszyscy uczestnicy mieli nadciśnienie i co najmniej jeden czynnik ryzyka choroby wieńcowej. Około połowę stanowiły kobiety. Jako podwyższone zdefiniowano ciśnienie powyżej 140/90.

Losowo wybranym osobom podawano jeden z trzech leków: moczopędny chlorotalidon, amlodypinę - bloker kanału wapniowego lub lizynopril z grupy inhibitorów konwertazy. W roku 2000 z programu badań wyeliminowano jeszcze jeden lek - doxazosynę (Cardura), ponieważ okazała się mniej skuteczna niż znacznie tańsze leki moczopędne

Środek moczopędny zapewniał lepszą kontrolę nadciśnienia, skuteczniej zapobiega powikłaniom, zwłaszcza zawałowi serca i był 10 do 20 razy tańszy niż inne leki stosowane podczas badań.

Naukowcy z University of Texas przeprowadzając metaanalizę innych badań, obejmujących w sumie 162 341 pacjentów uzyskali podobne wyniki - nadal leki moczopędne są co najmniej tak samo skuteczne w zapobieganiu niewydolności krążenia jak droższe leki - niezależnie od płci i współistniejących chorób w rodzaju cukrzycy bądź zaburzeń funkcjonowania nerek

Skuteczne leczenie nadciśnienia wymaga zwykle co najmniej dwóch leków, jednym z nich powinien być środek moczopędny.

Nadciśnienie tętnicze może być przyczyną groźnych powikłań, na przykład chorób nerek, zawału czy udaru mózgu. Często pacjent nie zdaje sobie sprawy, że jest chory - aż do wystąpienia poważnych objawów. Ocenia się, że tylko co 10 chory jest leczony prawidłowo. PMW

PAP - Nauka w Polsce

bsz