W latach 30-tych XX wieku brytyjski zoolog sir James Gray zauważył, że prędkości rozwijane przez delfiny są zbyt duże, by mogły je osiągać tylko dzięki sile mięśni. Przypuszczano, że te morskie ssaki zawdzięczają swoją prędkość specjalnej budowie skóry - pojawiły się nawet wzorowane na niej powłoki dla okrętów podwodnych czy torped.

Naukowcy z Rensselaer Polytechnic Institute postanowili dokładnie zbadać przepływ wody wokół poruszającego się delfina za pomocą metody opracowanej na potrzeby olimpijskich pływaków. Emerytowane (pracowały w US Navy) delfiny Primo i Puka pływały w zbiorniku wypełnionym milionami maleńkich bąbelków. Cyfrowa kamera śledziła ruchy pęcherzyków, a odpowiedni program pozwalał na analizę szybkości i kierunku ich przemieszczania. Okazało się, że ogon delfina podczas zwykłego pływania wytwarza siłę około100 kilogramów, zaś przy "staniu" w wodzie w pozycji pionowej- jak podczas sztuczek w oceanariach - około 200 kilogramów, czyli ponad 10 razy większą, niż przypuszczał Gray. PMW

PAP - Nauka w Polsce

bsz