Autorami odkrycia (https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/jbmr.3472) są badacze z Boston University (USA) oraz University of Calgary (Kanada).

Uczestnikami badania było 769 kobiet i 595 mężczyzn w średnim wieku 70 lat. Co 4-6 lat przeprowadzano u nich tomografię komputerową piszczeli oraz kości promieniowych. Następnie parametry kości porównywano do zmian masy ciała, jakie zaszły u uczestników na przestrzeni 40 lat. Podczas badania uwzględniono czynniki dodatkowe, które mogły mieć wpływ na stan kośćca, czyli płeć, wzrost, cukrzycę, palenie papierosów itp.

Okazało się, że zarówno dawny, jak i niedawny spadek masy ciała, wiązał się z niższą gęstością i grubością istoty zbitej kości, jej wyższą porowatością oraz niższą gęstością i ilością istoty gąbczastej. Korelacja ta była silniejsza dla kości piszczelowej niż dla promieniowej. Zauważono też, że ryzyko jest wyraźnie niższe przy długotrwałej utracie wagi, a zwiększa się przy nagłym spadku masy ciała.

Wielkość zmian w szkielecie była klinicznie znacząca i przełożyła się na prawie trzykrotny wzrost ryzyka złamania u osób, które straciły 5 proc. lub więcej masy w ciągu 40 lat.

„Badanie to jest bardzo znaczące, ponieważ wykorzystaliśmy w nim dane dotyczące zmian masy ciała z aż 40 lat. Wykazaliśmy, że mężczyźni i kobiety, którzy w którymś momencie życia stracili sporo na wadze, charakteryzowali się większą degradacją kości niż osoby, które nigdy nie schudły” - mówi dr Douglas P. Kiel, główny autor badania.

Dr Elisa Samelson, jedna ze współautorek artykułu, dodaje: „Osoby starsze, które tracą na wadze, powinny zdawać sobie sprawę, że ma to potencjalnie negatywny wpływ na ich szkielet. Powinny zawczasu rozważyć przeciwdziałanie temu efektowi poprzez np. odpowiednie ćwiczenia fizyczne”.

„Biorąc pod uwagę, że utrata masy ciała jest bardzo częsta u osób w podeszłym wieku, konieczne są dalsze badania, które pozwolą ocenić, czy można uniknąć opisanych tu deficytów w budowie kości poprzez inne interwencje lub terapie” - podsumowuje Samelson.(PAP)

kap/ agt/