Ziarenko piasku potrzebuje ok. 8,5 tys. lat, żeby z Andów spłynąć rzeką Bermejo przez nizinną Argentynę aż do rzeki Parana. Po drodze napotyka liczne przeszkody: zakola, progi wodne, gdzie niekiedy zatrzymuje się na tysiące lat.

Wraz z piaskiem płynie węgiel organiczny z roślin i gleby. Pośrednio pochodzi on z atmosfery, ponieważ został związany przez rośliny, dokonujące fotosyntezy. W ten sposób rzeki transportują węgiel organiczny do morza, gdzie trafia do warstw osadowych, zamiast do atmosfery.

Argentyńska rzeka Bermejo była dla naukowców z Niemieckiego Centrum Badań Geologicznych (GeoForschungsZentrum) w Poczdamie naturalnym laboratorium do badania tego zjawiska. Na meandrujących odcinkach rzek węgiel osadza się i ulega reabsorpcji, a następnie transportowany jest do morza.

Z kolei na prostych odcinkach rzek woda nie zabiera ze sobą takich ilości węgla z gleby. Co więcej, na obszarach zalewowych takiej prosto płynącej rzeki węgiel może być ponownie rozkładany przez mikroorganizmy i dostawać się do atmosfery pod postacią dwutlenku węgla.

„Naturalnie meandrujące rzeki wywołują erozję terenów zalewowych i przenoszą cząsteczki organiczne do morza, gdzie pozostają przez długi czas – podsumowuje Marisa Repasch z GeoForschungsZentrum. Z kolei sztucznie ustabilizowane rzeki są znacznie mniej skutecznymi pochłaniaczami dwutlenku węgla”.

Więcej: www.gfz-potsdam.de/en/media-and-communication/news/details/article/meanders-help-the-climate/ (PAP)

krx/ agt/