Aktywna dwujęzyczność przez większość życia przyczynia się do tworzenia większych zasobów poznawczych mózgu, stanowiących mechanizm kompensacyjny, dzięki czemu objawy zaburzeń poznawczych pojawiają się później niż u osób posługujących się tylko jednym językiem – tłumaczą naukowcy z Otwartego Uniwersytetu Katalonii i Uniwersytetu Pompeu Fabry w Barcelonie (DOI: 10.1016/j.neuropsychologia.2020.107528).

Badania prowadzone były wśród mieszkańców Barcelony, którzy byli w różnym stopniu dwujęzyczni – niektórzy mówili równie często po hiszpańsku i po katalońsku, inni opanowali kataloński jedynie w stopniu pasywnym. U 135 osób zdiagnozowano łagodne zaburzenia poznawcze, u 68 osób – chorobę Alzheimera. Pozostałe 63 osoby nie miały żadnych objawów zaburzeń poznawczych. Uczestnicy przeszli szereg testów pozwalających ocenić funkcje wykonawcze, w tym pamięć.

Zgromadzone dane wykazały, że u osób aktywnie posługujących się oboma językami łagodne zaburzenia poznawcze diagnozowano później niż w przypadku osób, które opanowały drugi język pasywnie lub posługiwały się wyłącznie hiszpańskim.

„Bilingwizm może opóźniać wystąpienie objawów chorób neurodegeneracyjnych. Gdy choroba zaczyna wyłączać pewne funkcje, mózg rozwiązuje problem wykorzystując alternatywne układy wypracowane przez dwujęzyczność. Im częściej badani posługiwali się dwoma językami, tym większe były korzyści” – mówi Marco Calabria, autor badań.

„W państwach, których mieszkańcy posługują się co najmniej dwoma językami odsetek osób cierpiących na demencję jest blisko o połowę mniejszych niż w tych, których mieszkańcy komunikują się tylko w jednym języku” – dodaje badacz.

Podczas kolejnych badań autorzy zamierzają skoncentrować się na wpływie dwujęzyczności na rozwój m.in. choroby Parkinsona i pląsawicy Huntingtona.(PAP)

koc/ agt