Badania paleontologiczne prowadzone w Namibii potwierdzają hipotezę, że 540 mln lat temu pierwsze, archaiczne zwierzęta doprowadziły do masowego wymierania starszych form życia.

Do wymierania doszło pod koniec okresu zwanego ediakarem. W jego trakcie w ekosystemie morskim Ziemi dominowały organizmy o niezwykłych kształtach dysków, tulejek czy liści, mających niekiedy ciała o wielokrotnej symetrii. Organizmy ediakarskie były przytwierdzone do podłoża.

Po 60 mln lat ewolucji pojawiły się kolejne formy żywe, zwierzęta wielokomórkowe (metazoa), które potrafiły poruszać się, przynajmniej w pewnej fazie życia, oraz żerować na innych organizmach.

Doszło wówczas do tzw. eksplozji kambryjskiej, kiedy to w stosunkowo krótkim, trwającym ok. 25 mln lat, okresie pojawiła się duża różnorodność grup zwierzęcych.

Te nowe gatunki stały się swoistymi „inżynierami środowiska”, zmieniając je na tyle, że organizmy starsze nie potrafiły w nim przetrwać – komentuje kierownik badań, Simon Darroch z Vanderbilt University (USA).

Jego zespół odkrył najlepiej jak dotąd zachowane skamieniałości, świadczące o sąsiedztwie organizmów ediakaru ze zwierzętami. Oznacza to, że obie grupy przez pewien czas współistniały ze sobą, wchodząc sobie w drogę, na co nie było dotychczas wielu świadectw. Zespół udokumentował w ten sposób istnienie swoistego przejściowego ekosystemu, w którym zwierzęta żerowały na organizmach ediakarskich, doprowadzając je do wyginięcia.

Badacz porównuje to pierwsze wymieranie w dziejach Ziemi do sytuacji obecnej, kiedy ludzie stali się najpotężniejszymi inżynierami środowiska na naszej planecie, doprowadzając wiele form życia do zagłady.(PAP)

krx/ agt/