Nowy gatunek wężowidła został opisany w czasopiśmie "Acta Palaeontologica Polonica" przez dr. Bena Thuya (Natural History Museum Luxembourg), dr. Manfreda Kutschera (Muzeum Kredy, Sassnitz, Niemcy) oraz dr. hab. Bartosza J. Płachnę (Wydział Biologii i Nauk o Ziemi UJ). Wężowidło pochodzi z wczesnego karbonu, a więc sprzed ok. 350 mln lat.

Skamielinę - jak poinformował na swojej stronie UJ - znalazł dr Bartosz Płachno około 10 lat temu w kamieniołomie w Czatkowicach koło Krakowa. Był to prawie kompletny okaz, z niezwykle dobrze zachowanymi szczegółami budowy. UJ wyjaśnia, że tak zachowane okazy są niezwykle rzadkie, gdyż wężowidła po śmierci szybko ulegają rozpadowi na drobne elementy szkieletu. Na terenie Polski znajdowano już kompletne szkielety wężowideł, jednak były to okazy dużo młodsze, pochodzące z okresu triasu. Znalezisko krakowskiego badacza pozwoliło tymczasem na szczegółowe badania dotyczące pokrewieństw kopalnych wężowideł z przełomu paleozoiku i mezozoiku.

Znaleziony okaz (holotyp) został przekazany w depozyt do Centrum Edukacji Przyrodniczej - Muzeum Zoologicznego.

Wężowidła są szkarłupniami (tak jak np. rozgwiazdy, strzykwy czy jeżowce) i zamieszkują dna mórz. Te zwierzęta bezkręgowe mają zwykle pięć promieniście rozchodzących się ramion i kształtem przypominają rozgwiazdy. Ich odnóża są jednak znacznie cieńsze i dłuższe przez co kojarzyć się mogą z ciałami węży. Wężowidła są poza tym bardziej ruchliwe i przemieszczają się szybciej niż inne szkarłupnie.

PAP - Nauka w Polsce

lt/ mrt/