Sonda Rosetta przeleciała w lipcu 2010 w odległości 3168 km od Lutetii. Przez dwie godziny wykonywała zdjęcia tej planetoidy mierzącej około 100 km średnicy. Na początku października ogłoszono najnowsze wyniki analiz tych materiałów.

Kratery uderzeniowe są powszechnie na obiektach w Układzie Słonecznym, takich jak planety typu ziemskiego, czy duże planetoidy. Znacznie rzadziej występują struktury takie jak wyżłobienia, czy bruzdy. I właśnie te ostatnie zwróciły uwagę naukowców analizujących własności powierzchni planetoidy Lutetia.

Najprawdopodobniej uderzenia meteorytów w niewielkie, porowate ciała, powodują oprócz krateru, powstanie także układu takich dodatkowych struktur. W przypadku Lutetii - przy założeniu, iż bruzdy rozciągają się koncentrycznie wokół krateru - naukowcy zidentyfikowali 200 tego typu struktur, powiązanych z trzema osobnymi kraterami. Jeden z systemów bruzd jest związany z kraterem Massilia, drugi z grupą kraterów o nazwie „North Pole Crater Cluster”.

Natomiast trzeci z systemów bruzd wskazuje na obecność krateru na południowej półkuli Lutetii, która nie była widoczna podczas przelotu sondy Rosetta i dla której brakuje dokładnych zdjęć. W związku z tym faktem, krater określono roboczo nazwą „Suspicio”, co oznacza po łacinie „Podejrzenie”. Całkiem możliwe, iż Suspicio rozciąga się na kilkadziesiąt kilometrów (dla porównania, największy krater na planetoidzie Lutetia, czyli Massilia, ma 55 km średnicy).

Naukowcom udało się także oszacować względny wiek kraterów. Najstarszym jest Massilia, Suspicjo pośrednim, a najmłodszym North Pole Crater Cluster.

Wyniki badań są zgodne z modelami kształtu opracowanymi na podstawie obserwacji kosmicznymi teleskopami Herschela i Spitzera jeszcze sprzed przelotu sondy Rosetta. Modele te przewidywały istnienie dużej depresji w miejscu hipotetycznego położenia krateru Suspicio. Wcześniejsze badania wskazywały także na różną budowę pomiędzy półkulami północną i południową. (PAP)

cza/ agt/