Osoby cierpiące na alzheimera mają problemy z pamięcią, która często zawodzi ich w momencie, gdy próbują przywołać w umyśle obraz ostatnich wydarzeń. Jednak, choć w ich przypadku obiektywne fakty ulegają zatarciu, emocje towarzyszące konkretnym sytuacjom utrzymują się jeszcze przez długi czas.

Badacze z Uniwersytetu Iowa (USA) zaprosili do laboratorium 17 zdrowych osób oraz 17 pacjentów z chorobą Alzheimera i poprosili ich o obejrzenie 20-minutowej kompilacji smutnych i radosnych filmów. Zarówno przed rozpoczęciem seansu, jak i po jego zakończeniu, badani wypełniali kwestionariusz odnoszący się do odczuwanych emocji, a 5 minut po obejrzeniu ostatniego filmu zostawali poddani testowi pamięci.

Okazało się, że filmy wywoływały w uczestnikach badania adekwatne odczucia – smutne klipy przygnębiały i doprowadzały do łez, natomiast radosne rozśmieszały.

Po przeprowadzeniu testu pamięci, zgodnie z oczekiwaniami, zaobserwowano, że pacjenci z alzheimerem pamiętali znacznie mniej szczegółów związanych z właśnie obejrzanymi filmami niż osoby zdrowe. W rzeczywistości czterech pacjentów nie potrafiło przywołać w pamięci żadnych informacji, a jeden nawet nie pamiętał faktu oglądania jakichkolwiek filmów.

Jednak stwierdzono, że smutne i radosne emocje, pomimo ubytków w pamięci, utrzymywały się u badanych do 30 min. od zakończenia seansu, przy czym im mniej szczegółów pamiętali pacjenci, tym dłużej doświadczali poszczególnych stanów emocjonalnych, zwłaszcza tych negatywnych.

„Wyniki naszego badania powinny uświadomić opiekunom, że podejmowane przez nich działania w stosunku do pacjentów naprawdę mają znaczenie. Częste wizyty, interakcje społeczne, ćwiczenia, muzyka, taniec, żartowanie czy podawanie pacjentom ulubionych potraw to proste czynności, które mogą wywrzeć długotrwały wpływ na ich dobrostan psychiczny i jakość życia” – mówi Edmarie Guzmán-Vélez, współautorka badania. (PAP)

ooo/ mrt/