Planety karłowate definiowane są jako obiekty, które krążą po orbitach wokół Słońca, są wystarczająco masywne, aby przyjąć kształt zbliżony do kulistego (co odróżnia je od planetoid), ale nie mają na tyle dużej masy, aby w pobliżu orbity występować samotnie (co z kolei odróżnia je od planet). Można powiedzieć, że są obiektami pośrednimi pomiędzy planetami a planetoidami.

Obserwacje były prowadzone przez Chadwicka Trujillo z Obserwatorium Gemini na Hawajach oraz Scotta Shepparda z Carnegie Institution w Waszyngtonie. Astronomowie korzystali z czterometrowego teleskopu w Chile oraz 6,5-metrowego Teleskopu Magellana, również pracującego w obserwatorium w Chile.

Odkrywcy przypuszczają, że obiekt - oznaczony jako 2012 VP113 - należy właśnie do kategorii planet karłowatych. Co więcej, jego orbita leży najdalej spośród wszystkich ciał Układu Słonecznego zaobserwowanych poza orbitą Neptuna.

Poza tą orbitą znajduje się wiele małych ciał zwanych obiektami transneptunowymi, które krążą w tzw. pasie Kuipera. Najbardziej znany z tych obiektów jest Pluton, kiedyś uważany za planetę. Innym przykładem jeszcze odleglejszego obiektu jest Sedna. Orbita 2012 VP113 znajduje się jednak znacznie dalej niż Sedny.

Być może Sedna oraz 2012 VP113 należą do jeszcze odleglejszej struktury niż pas Kuipera – do hipotetycznego Obłoku Oorta, a właściwie do jego wewnętrznej części. Obłok Oorta to hipotetyczny rezerwuar części komet. Według obliczeń Trujillo i Shepparda może istnieć około 900 obiektów o orbitach podobnych do Sendy i 2012 VP113 o rozmiarach większych niż 1000 km. Mniejszych obiektów w wewnętrznym Obłoku Oorta są przypuszczalnie setki tysięcy.

Orbita obiektu 2012 VP113 w punkcie najbliższym Słońcu znajduje się w odległości około 80 jednostek astronomicznych (80 razy dalej niż dystans Ziemi-Słońce). Dla porównania większość planetoid krąży w odległościach pomiędzy 0,39 a 4,2 jednostki astronomicznej, natomiast pas Kuipera rozciąga się pomiędzy 30 a 50 jednostkami astronomicznymi.(PAP)

cza/ agt/