Oceanograf Kate Stafford razem z kolegami umieściła w niegościnnej, skutej lodem cieśninie Fram u wschodniego wybrzeża Grenlandii dwa podwodne mikrofony, które pracowały tam przez 12 miesięcy na przełomie 2008 i 2009 roku. Wieloryby grenlandzkie widziano w tym miejscu 40 razy od lat 70. ubiegłego wieku.

„Mieliśmy nadzieję zarejestrować kilka jęków i chrząknięć – powiedziała Stafford. – Nie spodziewaliśmy się jednak, że otrzymamy pięć miesięcy śpiewów”. Zwierzęta „śpiewały” w tym czasie praktycznie bez przerwy, a badaczom udało się odróżnić ponad 60 unikalnych „piosenek”.

“Pojedyncze osobniki wydawały tyle różnych dźwięków, że ich repertuar można przyrównać raczej do ptaków śpiewających niż do innych wielorybów” – napisali naukowcy w opracowaniu badania.

Badacze uważają, że odgłosy pochodziły od samców w okresie godowym. W przypadku innych gatunków waleni poszczególne osobniki śpiewają tę samą pieśń przez całe życie, a wszyscy przedstawiciele danej populacji wydają dźwięki w podobnej tonacji. Może się okazać, że poszczególne wieloryby grenlandzkie mają cały repertuar pieśni godowych, co by wyróżniało je na tle krewniaków.

Ich odgłosy są o tyle niespotykane, że wieloryby zdają się śpiewać „na dwa głosy” – wydając z siebie jednocześnie dźwięki o wysokiej i niskiej częstotliwości. Potrafią powtarzać ten sam motyw godzinami.

Zdaniem amerykańskich naukowców z badania może wynikać, że w cieśninie Fram może mieszkać nawet 100 osobników, czyli dużo więcej niż szacowano. Daje to nadzieję na przetrwanie zagrożonego wymarciem gatunku, który został zdziesiątkowany przez połowy wielorybów i liczy obecnie 10 tys. osobników.

Wieloryby grenlandzkie dożywają nawet 200 lat. Mierzą nawet 20 metrów długości, a ich masa ciała osiąga 50-60 ton. Potrafią masywnymi głowami przebić się przez lód grubości prawie pół metra.

Śpiewów wielorybów można odsłuchać pod następującym adresem: http://www.washington.edu/news/files/2012/07/feb09songs_47USE.mp3.(PAP)

mrt/ tot/