Insekty kamuflują się, aby ustrzec się przed atakiem; starają się wyglądać jak nieożywione lub niejadalne obiekty. Tymczasem mimikra wiąże się z tym, że jeden gatunek przybiera podobne kolory ostrzegawcze, co inny.

Badanie, którego opis ukazał się w magazynie „The Annals of the Entomological Society of America”, pomoże lepiej zrozumieć, w jakim stopniu gatunki zależą od siebie i w jakim stopniu degradacja ich otoczenia może wpłynąć na utratę bioróżnorodności.

„Mimikra jest jednym z najlepszych przykładów selekcji naturalnej i pozwala zrozumieć, skąd biorą się adaptacje ewolucyjne” – uważa autor badania, entomolog Keith Willmott. Jaskrawe ubarwienie wielu owadów uzyskane w drodze ewolucji idzie w parze z możliwościami fizycznej i chemicznej obrony.

„Gąsienice potrafią usunąć toksyny z trujących soków roślinnych i wykorzystać je dla własnych obronnych celów” – wyjaśnił współautor badania Andrei Sourakov. Jak dodał, wiedza na ten temat może się przydać np. w medycynie.

Badacze skupili się na dwóch grupach form larwalnych motyli z plemion Danaini z Karaibów i Ithomiini z Ekwadoru, należących do podrodziny danaidowatych. Okazało się, że wiele gatunków należących do pierwszej grupy, w tym gąsienice motyla Danaus plexippus zwanego monarchą, wykorzystuje mimikrę opisaną przez niemieckiego badacza Fritza Muellera, w której toksyczne gatunki przyjmują podobne barwy, aby wróg mógł od razu się zorientować, kogo nie warto atakować.

Z kolei w Ekwadorze u gąsienic zaobserwowano nieznane wcześniej żółto-niebieskie ubarwienie, a także mimikrę opisaną przez brytyjskiego naukowca H.W. Batesa, w której jadalne gatunki upodabniają się do tych toksycznych. Jak zauważył Willmott, te ostatnie gąsienice nie muszą wydatkować energii na wytworzenie własnych toksyn. „Taka strategia działa, jeśli gąsienice występują rzadko, gdyż w innym przypadku drapieżniki szybko by się nauczyły, że można je atakować, a wtedy owady musiałyby wypracować nowy model obrony” – podkreślił.

Naśladownictwo występuje u gąsienic stosunkowo rzadko, gdyż trudno jest im osiągnąć jaskrawe ubarwienie – dodał badacz. Kolorowa gąsienica ma mniejsze szanse na uniknięcie drapieżnika niż mobilny dorosły motyl.

Jednak Sourakov uważa, że mimikra może być bardziej powszechna wśród form larwalnych, niż naukowcom się wydaje. Jego zdaniem prześledzenie jej schematu jest po prostu kłopotliwe, gdyż wymaga wielu tygodni pracy związanej z osiągnięciem przez gąsienicę dorosłości.

PAP - Nauka w Polsce

mrt/ agt/   bsz