Polimery dzielą się na różne kategorie, zależnie od pochodzenia czy różnych aspektów budowy. Jeśli zaś chodzi o sposób ich formowania i trwałość, można je z grubsza podzielić na tworzywa termoplastyczne - które dają się topić i formować od nowa - i duromery, które w czasie formowania mają postać płynną, ale potem dochodzi w nich do tzw. sieciowania (gdy ich cząsteczki zostają połączone tzw. mostkami), w czasie którego ich struktura znacznie się usztywnia, ale też staje się krucha.

Przykładem duromeru jest najstarsze tworzywo sztuczne używane na skalę przemysłową, bakelit, wykorzystywany dawniej jako materiał konstrukcyjny i elektroizolacyjny, m.in. przy produkcji sprzętu AGD (dziś wypierają go inne materiały). Na etapie kondensacji bakelit łatwo się topi. Jest to też jedyny moment, kiedy można mu nadać pożądany kształt. Gdy bowiem raz zastygnie, staje się nietopliwy i nierozpuszczalny.

Bakelit i inne duromery są materiałami dość stabilnymi (zachowują kształt nawet w wysokich temperaturach), dzięki czemu stosuje się je nawet w przemyśle lotniczym.

Teraz Damien Montarnal i jego współpracownicy ze Szkoły Wyższej Fizyki i Chemii Przemysłowej w Paryżu przedstawiają polimer równie trwały co duromery, ale o wiele bardziej plastyczny. Jego kształt można wielokrotnie zmieniać (np. w wysokich temperaturach czy poprzez rozdrobnienie i wykorzystanie na nowo) bez utraty mechanicznych właściwości oryginału.

W przeciwieństwie do polimerów-żeli, które po podgrzaniu stają się bardzo miękkie, stworzone przez Francuzów tworzywo po podgrzaniu nadal przypomina ciało stałe. Można go jednak od nowa kształtować i formować, gdyż w wyższych temperaturach niektóre z jego wiązań rozpadają się. Po schłodzeniu wiązania te tworzą się na nowo.

Nowy materiał może znaleźć zastosowania w przemyśle samochodowym i lotniczym, w budownictwie, elektronice, a nawet w produkcji sprzętu sportowego.

PAP - Nauka w Polsce

zan/ agt/ bsz