Ceres to największe ciało głównego pasa planetoid rozciągającego się pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza. Do 24 sierpnia 2006 roku uznawana była za planetoidę. Od tej daty, zgodnie z nową nomenklaturą Międzynarodowej Unii Astronomicznej, (1) Ceres stała się planetą karłowatą. Do tej grupy zaliczono też ciała takie jak (134340) Pluton,(136199) Eris, (136108) Haumea i (136472) Makemake. Wszystkie planety karłowate, oprócz Ceres, leżą w pasie Kuipera rozciągającym się za orbitą Neptuna.

Ceres została odkryta 1 stycznia 1801 roku przez Giuseppe Piazziego.

Dzisiaj wiemy, że jest to ciało o dość regularnym kształcie i rozmiarach 975909 km. Ceres porusza się wokół Słońca w środku głównego pasa planetoid, w średniej odległości 2,77 j.a. (jednostka astronomiczna - j.a. - to pozaukładowa jednostka odległości używana w astronomii równa 149 597 870 691 + 30 m; dystans ten odpowiada średniej odległości Ziemi od Słońca - przyp. PAP) od naszej dziennej gwiazdy. Najmniejsza odległość Ceres od Słońca (peryhelium) wynosi 2,55 j.a., największa zaś (aphelium) to 2,98 j.a.

Właśnie teraz Ceres zbliża się do opozycji, przez to trafiają się dobre warunki do jej obserwacji. W sierpniu jej blask rośnie od 8,4 do 7,8 wielkości gwiazdowych, przez co staje się obiektem bez problemów dostrzegalnym przez niewielką lornetkę.

Pod koniec sierpnia i na początku września, kiedy łatwo ją dojrzymy ze względu na ciemne i bezksiężycowe noce, Ceres świeci na tle gwiazd z konstelacji Wieloryba. Najlepsze warunki do obserwacji tego ciała występują około północy, kiedy góruje ono na wysokości około 20 stopni nad południowym horyzontem.

PAP - Nauka w Polsce

aol/ tot/ agt/bsz