Tego dnia, w miejsce inspektoratów terytorialnych, Józef Piłsudski utworzył Dowództwa Inspektoratów Generalnych. W Warszawie kierował nim gen. Kazimierz Sosnkowski, w Lublinie- gen. Edward Rydz – Śmigły, w Kielcach – gen. Wacław Iwaszkiewicz,  w Łodzi – gen. Jan Romer (od 28 listopada – gen. Aleksander Osiński), w Krakowie – gen. Emil Gołogórski. Kolejne powołane dowództwa to DOG Wilno, DOG Lwów, DOG Poznań, DOG Pomorze, DOG Grodno. Od marca 1919 roku dowódcy Okręgów podlegali ministrowi spraw wojskowych.

We Lwowie toczą się walki. 17 listopada Komenda Główna Wojsk Polskich ogłosiła Rozkaz Mobilizacyjny. Czytamy w nim: „Wszyscy zdolni do noszenia broni mężczyźni Polacy w wieku od 17- - 35 lat zostają niniejszym powołani do służby w szeregach polskich. Zgłaszać się w Zakładzie Św. Teresy (ul. Leona Sapiehy)”. Dokument znajduje się w zbiorach Centralnego Archiwum Wojskowego. Lwowianie mieszkający w Warszawie, 17 listopada przyjęli rezolucję do rządu polskiego i wręczyli ją Józefowi Piłsudskiemu. Wydali także odezwę do mieszkańców Warszawy. Opublikowano ją w „Kurierze Warszawskim”. Czytamy w niej m.in.: „W dzień Wszystkich Świętych rzuciło się na miasto z pomocą władz austrjackich wojsko rusińskie stojące w niem załogą, gdy pułki polskie, jakby umyślnie, wysłano do prowincji czeskich i niemieckich lub gdzieś nad morze Czarne. Żołnierze Rusińscy, prowadzeni przez przywódców politycznych, którym jeszcze przed wojną wykazano publicznie, że stoją na żołdzie pruskim, wspomagani przez watahy rozbójnicze, zbiegające się zewsząd do miasta, owładnęli znaczną częścią Lwowa. Ludność polska, z pośród której wszystkich mężczyzn dawno już wielokrotnie powtarzane branki wypędziły do rowów strzeleckich, bezbronna znalazła się na łasce rozszalałej czerni. Garść młodzieży i przypadkowo bawiących w domu wojskowych, kobiety, nawet nieletnie dziewczęta, bohatersko bronią się już dni siedemnaście. W głodzie i niedostatku, wśród walk ulicznych i rabunków, Lwów ufa w Boga i Polskę; Lwów, który był piersią Polski, Lwów semper fidelis wierzy, że Polska go nie opuści! (…) My, garść lwowian, którzy w stolicy dla przyszłości Polski pracujemy, w twe ręce, Warszawo, składamy losy naszego drogiego miasta, naszych matek, żon i dzieci, o których nie wiemy, czy nie padły już ofiarą wroga. Kto tak, jak ty Warszawo, przeszedł wiek męczeństwa, ten nie zamknie uszu na nasze wołanie , nie odwróci oczu od łuny krwawiącej się na niebie, nie zostawi Lwowa na zatratę! Warszawo, ratuj Lwów ginący!”

Z odezwą do Komendanta zwrócili się także profesorowie Uniwersytetu Warszawskiego i Politechniki oraz Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, pochodzący ze Lwowa. Pisali w niej: (…) We Lwowie leje się krew najlepszych synów naszych, ginie nasza młodzież akademicka i robotnicza w bohaterskich wysiłkach, barbarzyńcy niszczą bezpowrotnie drogi naszemu sercu dorobek polskiej pracy kulturalnej. Komendancie! Synowie jesteśmy jednej ojczyzny, jedne nam prawa należne i jedno miejsce w sercu i myśli tego, w którego ręce dziś złożono los odradzającej się Polski. (…) Komendancie, ratuj niezwłocznie zagrożoną twierdzę polskości, prosimy: daj odsiecz braciom i synom naszym, upadającym z nadmiernych wysiłków!” ESZ

PAP - Nauka w Polsce