Twardowsky 2 jest rakietą sondującą (suborbitalną) – a więc taką, która służy do wykonywania pomiarów na dużych wysokościach i jest wykorzystywana także w celach edukacyjnych. Głównym celem Twardowsky'ego 2 jest wyniesienie ładunku typu CubeSat (miniaturowy satelita) na wysokość do 9 km - przekazała uczelnia w informacji na swej stronie.

Prace nad zaprezentowaną właśnie rakietą trwają od stycznia 2023 roku. Nad konstrukcją pracuje około 30 członków Sekcji Rakietowej Studenckiego Koła Astronautycznego PW, choć łącznie w projekcie udział wzięło około 40 osób.

Obecnie studenci kończą produkcję ostatnich elementów oraz testują i integrują części rakiety. "Ostanie testy m.in. drugi test statyczny silnika, odbieranie telemetrii, system odzysku w pełnej konfiguracji planujemy przeprowadzić w okresie letnim" – podał Szymon Krupa z zespołu, cytowany na stronie uczelni.

Nowa konstrukcja studentów Politechniki Warszawskiej składa się z pięciu głównych modułów: odzysku (Recovery); ładunku (Payload); awioniki (Avionics); napędowego (Propulsion) oraz ogonowego (Tail).

"Podczas lotu silnik hybrydowy, pracujący przez około 8 sekund, rozpędza rakietę do 490 m/s, umożliwiając jej osiągnięcie apogeum do 9 km. W tym punkcie następuje wyrzucenie spadochronu stabilizującego, następnie wyrzucenie ładunku a potem, bliżej Ziemi – wypuszczenie spadochronu głównego. Dzięki temu zarówno rakieta, jak i jej ładunek mogą zostać bezpiecznie odzyskane po misji" – tłumaczyła koordynatorka projektu Eliza Łapińska, cytowana przez uczelnię.

W Twardowskym 2 studenci wykorzystali wiele nowych rozwiązań, np. napęd hybrydowy własnej konstrukcji o 5.8kN ciągu (to drugi najsilniejszy silnik w historii Koła; taki silnik jest w stanie unieść ponad pół tony - podano), możliwość wczesnego wyłączenia silnika, system aktywnego ciśnieniowania i innowacyjny mechanizm sprężynowy do przytrzymywania i wyrzucania ładunku.

Jak poinformowano, rakietę wyróżnia modularna budowa (dzięki czemu wszystkie moduły można łatwo wymieniać, konfigurować i testować), zaawansowana awionika (pełna redundancja, czyli zwiększona niezawodność działania i zastosowanie standardów lotniczych) oraz zintegrowane i rozwinięte systemy naziemne (wspierające zdalne tankowanie, kontrolę i zapłon, z dużym naciskiem na bezpieczeństwo).

Studenci wykorzystali także nowoczesne technologie produkcji. "Paliwo do rakiety (walec z kanałem o specjalnej geometrii zwany ziarnem) jest wytwarzane w kole z wykorzystaniem druku 3D, dzięki czemu nie musimy zlecać firmom zewnętrznym frezowania lub odlewania ziarna" – wskazał główny inżynier zespołu napędowego Piotr Łyżwa.

Jeśli ostatnie testy się powiodą, kolejnymi planami studentów są starty w międzynarodowych zawodach rakiet studenckich takich jak European Rocketry Challenge (EuRoC) w Portugalii (kwalifikacja do edycji 2025 już zdobyta) czy Spaceport America Cup w Stanach Zjednoczonych.(PAP)

Nauka w Polsce

akp/ agt/