„Choroba polega na tym, że dziecko, które ma około roku, nie przestaje siusiać w pampersy, a nadal się moczy, co może się przeciągnąć się do piątego roku życia. Wtedy staje się to problemem. Największym - dla dzieci szkolnych, które jeżdżą na obozy i kolonie i tam przeżywają męki” – wyjaśnia prof. Maria Korzon, kierownik Kliniki Pediatrii, Gastroenterologii i Onkologii Dziecięcej Akademii Medycznej w Gdańsku.

Większość przypadków moczenia nocnego spowodowana jest zakażeniem układu moczowego; brak odpowiedniej diagnozy sprawia, że moczenie się przedłuża. Druga część pacjentów, którzy trafiają z tego powodu do lekarzy, moczy się z powodów psychogennych - dodaje prof. Korzon.

„W dużym procencie przypadków dzieci odreagowują w ten sposób stresy. Obserwujemy moczenie nocne np. u dzieci trzyletnich (które już przestały się moczyć) wówczas, gdy pojawia się w rodzinie nowe dziecko. Stres, zazdrość o młodsze rodzeństwo, powoduje nawrót do przyzwyczajeń z okresu niemowlęctwa” – tłumaczy profesor.

Moczenie nocne spowodowane infekcją częstsze jest u dziewcząt, natomiast psychogenne - u chłopców. 

„Dla małego dziecka stresem może być wszystko, co związane jest z emocjami życia codziennego, radości, kłopoty. Stres nie musi być żadną patologią, nie muszą to być jakieś dramatyczne okoliczności” – zaznacza dr Anna Jakubowska-Winecka, psycholog kliniczny z Zakładu Psychologii Medycznej Akademii Medycznej w Warszawie. Dodaje, że w procesie eliminowania schorzenia w każdym przypadku, z każdym dzieckiem i rodziną, trzeba rozmawiać indywidualnie.

Specjaliści podkreślają, że przypadki moczenia nocnego u dzieci często nie są zgłaszane lekarzom, gdyż rodzice traktują to jako rzecz „wstydliwą”.

PAP - Nauka w Polsce, Krzysztof Klinkosz

we