Po trwającej sześć lat renowacji 21 marca otwarta zostanie Aula Leopoldyńska – najbardziej reprezentacyjna sala Uniwersytetu Wrocławskiego. Koszt renowacji to niemal 7 mln zł.
Prace konserwatorskiej powstałej w 1732 r. Auli Leopoldyńskiej rozpoczęły się w 2015 r. Rozpoczęto je od wzmocnienia i ustabilizowania belek stropu. Później przystąpiono do renowacji podium. Szybko okazało się, że pod warstwami przemalowań i uzupełnień zachowały się duże partie barokowego oryginału. W kolejnych latach przeprowadzono konserwację części wschodniej Auli, ław profesorskich, portretów nad nimi i ścian między oknami audytorium. W sierpniu 2020 r. przystąpiono do konserwacji centralnego sklepienia, która zakończyła się w lutym tego roku.
Dr Łukasz Krzywka, pełnomocnika rektora Uniwersytetu Wrocławskiego ds. zabytków, przypomniał w piątek podczas konferencji prasowej, że prace konserwatorskie zostały poprzedzone pracami badawczymi, które wykonano w 2008 roku.
„W pracach konserwatorskich brało udział około 100 konserwatorów (…) już w pierwsze etapie prac zobaczyliśmy, że wcześniejsze konserwacje i przemalowania raczej psuły Aulę niż naprawiały. Gdy powróciliśmy do pierwotnego zarysu, do razu było widać, że jest lepiej. Było na przykład za dużo złoceń, które zdjęliśmy” – mówił dr Krzywka.
Naukowiec dodał, że pierwsze co się rzuca w oczy po zakończeniu renowacji, to to, że Aula Leopoldyńska jest o wiele jaśniejsza. „Większość konserwatorów, którzy prowadzili renowacje przed laty nie wyczyściła porządnie ścian i sklepień Auli. Po wyczyszczeniu i zdjęciu pierwszych warstw okazało się, że pod spodem jest barokowe malowidło i jest go bardzo dużo, na tyle, że da się na nim oprzeć kolorystykę i gamę barwną” – mówił dr Krzywka.
Nazywana perłą śląskiego baroku Aula Leopoldyńska jest najbardziej reprezentacyjną salą Uniwersytetu Wrocławskiego. Jej wyjątkowa na skalę europejską dekoracja powstała w 1732 r., a freski namalował Jan Krzysztof Handke, artysta z czeskiego Ołomuńca.
Pod koniec II wojny światowej budynek gmachu głównego Uniwersytetu Wrocławskiego został częściowo zniszczony i ucierpiały też fragmenty polichromii w auli. Większe ubytki uzupełniono tynkiem. Po raz ostatni freski były restaurowane w latach 1974-76, ale nie odtworzono wówczas oryginalnej autorskiej wersji malowideł.(PAP)
autor: Piotr Doczekalski
pdo/ pat/
