Agresja często towarzyszy zaburzeniom neuropsychiatrycznym, takim jak demencja, schizofrenia czy spektrum autyzmu. Choć przysparza pacjentom i ich rodzinom wielu problemów, trudno ją niwelować, gdyż niewiele wiemy na temat jej przyczyn – zauważają autorzy.

Chcąc lepiej poznać źródło agresji, naukowcy badali poziom interleukiny 1beta (IL-1beta) we krwi samców myszy, które sklasyfikowano jako agresywne lub nieagresywne w zależności od ich zachowania wobec innych samców.

Wcześniejsze badania prowadzone wśród ludzi wskazywały, że poziom białek zapalnych, takich jak IL-1beta koreluje z agresją. Okazało się jednak, że poziom IL-1beta we krwi agresywnych i nieagresywnych samców myszy nie różnił się.

Naukowcy postanowili wówczas porównać poziom IL-1beta w jądrze grzbietowym szwu, czyli obszarze mózgu odgrywającym istotną rolę w regulowaniu zachowań agresywnych.

Ku zaskoczeniu badaczy poziom IL-1beta był niższy w jądrze grzbietowym szwu u agresywnych myszy. Uwaga naukowców przeniosła się wówczas na zależność pomiędzy IL-1beta a serotoniną, kluczowym neuroprzekaźnikiem kontrolującym agresję.

Dopiero wtedy udało się ustalić, że podczas konfrontacji samców neurony serotoninergiczne w jądrze grzbietowym szwu były bardziej aktywne u agresywnych gryzoni.

„Sugeruje to, że interleukina 1beta w jądrze grzbietowym szwu hamuje zachowanie agresywne, oddziałując na układ serotoninergiczny. IL-1beta i neurony serotoninergiczne mogą być potencjalnym celem dla leków ukierunkowanych na zmniejszenie agresji” – komentuje autor badań prof. Aki Takahashi.

Źródło: DOI: 10.1038/s41380-021-01110-4 (PAP)

koc/ ekr/