Wypełnione wodą deszczową zagłębienia po stopach słoni indyjskich (Elephas maximus) są pełne skrzeku i kijanek. Takie zbiorniki mogą przetrwać nawet ponad rok i stanowią dla płazów tymczasowe lokum w porze suchej, kiedy inne miejsca są niedostępne. Ślady mogą pełnić również funkcję łączników żabich populacji.

Naukowcy publikujący w magazynie „Mammalia” dokonali swoich obserwacji na birmańskim obszarze chronionym Htamanthi Wildlife Sanctuary.

Słonie są postrzegane, jako „inżynierowie eksystemu”, gdyż intensywnie modyfikują wegetację poprzez żerowanie, tratowanie i rozprzestrzenianie nasion oraz przetwarzanie ogromnych ilości roślinnej biomasy w nawóz – istotne źródło składników odżywczych dla systemów lądowych i wodnych. W mniejszej skali m.in. wspierają lokalną różnorodność roślin, kiedy przerzedzają korony drzew, umożliwiając innym gatunkom rozwój.

Większość badań na ten temat skupiała się na słoniach afrykańskich (Loxodonta Africana) i w mniejszym stopniu na słoniach leśnych (Loxodonta cyclotis) w Afryce, stąd rola słoni indyjskich w inżynierii ekosystemu jest mniej poznana. Słonie indyjskie uznawane są za zagrożone wymarciem w związku z utratą siedlisk, kłusownictwem i konfliktami z ludźmi, m.in. z powodu niszczenia upraw.

„Ślady słoni są wirtualnymi mieszkaniami dla żab. To badanie podkreśla ważną rolę, jaką dzika przyroda odgrywa w ekosystemach, czasem w niespodziewany sposób. Kiedy tracimy jeden gatunek, może to w nieoczywisty sposób dotykać innych, dlatego ochrona nietkniętych ekosystemów z pełną gamą gatunków jest tak istotna” - powiedział Steven Platt, herpetolog w amerykańskiej organizacji Wildlife Conservation Society, główny autor badania. (PAP)

mrt/ ekr/