Wielu badaczy uważa, że kulturowe doświadczenia pomogły w kształtowaniu ewolucji człowieka Przykładem może być tolerancja laktozy, która rozwinęła się u ludów hodujących bydło. Andrew Foote z uniwersytetu w Bernie (Szwajcaria) podejrzewa, że podobnie może być w przypadku orki (Orcinus orca), dorastającego 10 metrów największego przedstawiciela delfinowatych.

Podobnie jak ludzi, orki można spotkać zarówno w tropikach, jak i w okolicy biegunów. Jednak wiele ich populacji wydaje się pozostawać w jednym miejscu, zajmując wyspecjalizowaną niszę. Polują tylko na określony rodzaj zdobyczy, korzystając z wyrafinowanej strategii.

Niektóre żywią się rybami, zmuszając je do zbijania się w ciasne ławice, inne polują na ssaki takie jak foki, celowo wpływając na płytką wodę. Orki przez całe dziesięciolecia żyją w stabilnych grupach, dlatego młode mają wiele okazji, by nauczyć się określonych zachowań od starszych i bardziej doświadczonych osobników – co biolodzy określają używając terminu „kultura”.

By sprawdzić, czy owa kultura wpływa na genetyczne cechy orek, Foote i jego współpracownicy zbadali genomy 50 orek z pięciu różnych miejsc – dwóch na Oceanie Spokojnym i trzech w okolicach Antarktydy. Badanie ujawniło istnienie pięciu odrębnych grup, dokładnie odpowiadających pięciu różnym kulturowym niszom. Orki z miejsc o różnej kulturze różniły się na przykład genami mającymi związek z dietą. Wskazuje to, że geny ewoluują wraz z kulturowymi różnicami wśród orek.

Specjaliści nie przypuszczają jednak, aby podobne zjawisko dotyczyło wielu gatunków. Orki mają wiele wspólnego z ludźmi – są inteligentne, długowieczne i żyją w grupach. (PAP)

pmw/ agt/