Co piątemu hospitalizowanemu pacjentowi zakłada się odprowadzający mocz cewnik. Dzięki niemu pęcherz nie ulega przepełnieniu, można także w łatwy sposób zmierzyć objętość wydzielonego moczu. Czasem cewnika używa się tylko przez kilka minut, ale bywa, że pacjent jest cewnikowany latami.

Zwykle cewnik wprowadzany jest poprzez cewkę moczową i utrzymywany we właściwej pozycji dzięki balonikowi napełnionemu roztworem soli, jednak niekiedy cewnikuje się poprzez nakłucie nadłonowe. Mocz z cewnika jest odprowadzany do plastikowego worka, najczęściej noszonego przez pacjenta na udzie i regularnie opróżnianego.

Niestety, cewnik stwarza dobre warunki do infekcji. Tworzy się na nim warstwa kleistego „biofilmu”, który chroni bakterie przed antybiotykami czy detergentami. Tego rodzaju zakażenia stanowią znaczny odsetek ogółu zakażeń szpitalnych. Dlatego cewnik powinien być usuwany tak szybko, jak tylko można, stosowany z rzeczywistej potrzeby, a nie „na wszelki wypadek”, a w przypadku przedłużającego się cewnikowania – często wymieniany.

Prof. Mandy Fader z University of Southampton uważa, że projekt cewnika niewiele się zmienił w ciągu ostatnich 80 lat i wzywa przemysł do większych inwestycji w dziedzinie cewników urologicznych - projektowania nowych wzorów i stosowania materiałów zapobiegających infekcjom. Zwraca także uwagę, że ponad jedna czwarta cewników może być zakładana niepotrzebnie. W Wielkiej Brytanii prowadzona jest przez Health Innovation Network kampania na rzecz używania cewników tylko w uzasadnionych przypadkach oraz szybkiego ich usuwania, gdy przestaną być niezbędne. W zamierzeniu kampania ma ograniczyć liczbę zakażeń o 30 proc. (PAP)

pmw/ mrt/