Kości przedramienia oraz łopatki lamparta, który poluje z zasadzki, znacznie różnią się od analogicznych kości geparda, który ściga swe ofiary. Dotyczy to kształtu kości, ich średnicy oraz miejsc przyczepu mięśni. Do pościgu przystosowane są głównie psy, natomiast do atakowania z zasadzki – głównie koty, z takimi wyjątkami, jak gepard.

Naukowcy z Brown University (USA) oraz Uniwersytetu w Maladze (Hiszpania), utworzyli bazę danych, która składa się z informacji na temat przednich kończyn drapieżników. Ma ona służyć do klasyfikowania wymarłych zwierząt pod kątem ich strategii łowieckich na podstawie wiedzy o gatunkach żyjących.

Badacze mierzyli wielkość i proporcje kości 37 drapieżników, począwszy od lisa arktycznego po wilka workowatego. Wyłącznie dzięki nim byli w stanie ustalić z 95-100 proc. dokładnością strategie łowieckie współczesnego drapieżnego gatunku.

Na podstawie bazy danych naukowcy postanowili lepiej poznać styl życia wymarłego wilka workowatego. Drapieżnik, który zamieszkiwał Australię, Nową Gwineę i Tasmanię, został wytępiony w XX w. Ten drapieżny torbacz miał głowę, która przypominała nieco kształtem głowę psa oraz szkielet o cechach anatomicznych przypominających zarówno kocie, jak i psie.

Naukowców zaskoczyło jednak, że wilk workowaty nie wykazywał tendencji do specjalizacji. Na podstawie części kości można było domniemywać, że atakuje z zasadzki, na podstawie innych, że ściga swe ofiary.

Zdaniem badaczy, mogło to wynikać z faktu, że wilk workowaty - do chwili sprowadzenia psów dingo w czasach historycznych – nie miał konkurencyjnych drapieżników, a więc nie istniała ewolucyjna presja do specjalizacji.(PAP)

krx/ agt/