Pandoravirus wyraźnie odróżnia się od mniejszych, regularnie ukształtowanych wirusów - przypomina raczej obłą bakterię. Możliwe, że dzięki temu udaje mu się zakażać organizmy w rodzaju ameby, które mylą go z bakterią i wchłaniają. Po kilku godzinach ameba obumiera, uwalniając około 100 nowych wirusów.

Pandoravirus salinus został odnaleziony w osadach pobranych u wybrzeży Chile, zaś Pandoravirus dulcis na dnie płytkiego stawu w pobliżu Melbourne w Australii.

Średnica Pandoravirusa sięga mikrometra (to tysięczna część milimetra), co sprawia, że widać go pod zwykłym mikroskopem optycznym. Ma też rekordową liczbę genów – od 1,9 do 2,5 tys. (dla porównania – wirusowi grypy wystarcza ich 200 razy mniej). Tylko 6 proc. tych genów przypomina występujące w znanych organizmach.

Dotychczas za największego z wirusów uchodził Megavirus chilensis, wykryty w roku 2011 w wodach oceanu u wybrzeży Chile. Ma on „tylko” 1,2 tys. genów. Pierwszego gigantycznego wirusa – mimiwirusa - udało się odkryć 10 lat temu w przemysłowej wieży chłodniczej, we wnętrzu komórki pierwotniaka. Nazwa mimiwirusa pochodzi od słów „mimicking microbe” - czyli „naśladujący bakterię”.

Pandoravirus nie wywołuje chorób i nie jest groźny dla ludzi. Może natomiast wywołać przewrót w biologii – być może należy do „alternatywnego drzewa życia”. Zdaniem współodkrywcy rekordowego wirusa, doktora Jeana Michela Claverie, wielkie wirusy mogły wyewoluować z nieznanego mikroorganizmu, który przed miliardami lat oddzielił się od innych organizmów żywych. (PAP)

pmw/ krf/